Half Moon Run - A Blemish In The Great Light
Glassnote Records
Er zijn zo van die bands die we associëren met de seizoenen. Queens Of The Stone Age maakt muziek voor een verstikkende hittengolf, Bon Iver beluisteren we het liefst in putje winter en Half Moon Run maakt muziek die al eens omschreven wordt als herfstige melancholie. Laat dat alles behalve een belediging zijn, want zelden gaf melancholie zo'n voldaan gevoel. Vier jaar na de moeilijke tweede ‘Sun Leads Me On’, keert Half Moon Run terug met ‘A Blemish In The Great Light’, de definiërende derde.
De akoestische gitaar, waarmee opener Then Again begint, doet de laatste groenen blaadjes verkleuren en wanneer de strijkers invallen, verliezen ze definitief de strijd met de zwaartekracht. Het is lang geleden dat we nog zo'n dynamische popsong hoorden die bovendien perfect radiomateriaal zou kunnen zijn. Toegegeven, het deed ons meteen de wenkbrauwen fronsen, want een album dat zo sterk opent, kan twee kanten uitgaan.
Favourite Boy toont aan dat het niet om een toevalstreffer ging. Een gitaarriedeltje dat schatplichtig is aan The Cure en een zuivere, maar prominente baslijn zijn genoeg om ons goedkeurend met het hoofd te doen schudden. “I know I'm not your favorite boy / I can see it in the way you fake your smile”, zingt frontman Devon Portielje in het slot van Favourite Boy. Wel Devon, onze glimlach is allesbehalve fake.
Half Moon Run had in de begindagen het geluk om te kunnen touren in het voorprogramma van Mumford & Sons. Flesh And Blood is een muzikale trip naar het verleden, toen beide bands nog heel diep geworteld zaten in de folkrevival. Black Diamond en Yani’s Song verraden eveneens een voorliefde voor stijlvolle folkmuziek, maar weten muzikaal en stilistisch toch verder te gaan dan de voormalige strijdmakkers.
Prijsbeest van dienst is het zeven minuten durende Razorblade. De song doet vermoeden dat er geen vuiltje aan de lucht is, maar wie op de teksten let, merkt toch dat het allemaal een stukje gelaagder is dan het nummer doet vermoeden: “Paradise beyond the paywall / People dying to get in /People outside stacking bodies at the gates to get a glimpse”. Halfweg de song wordt het voor de moeilijke verstaander duidelijk gemaakt dat het niet allemaal peis en vree is. Een riedeltje dat ons doet denken aan Radioheads Paranoid Android brengt een sfeerwisseling van jewelste met zich mee. Portielje schreeuwt zich voorbij de waanzin en een stel lijvige gitaren, waarna alles weer tot rust komt.
De band geeft ons nadien wat ademruimte met een bloedmooie instrumental die de naam Undercurrents kreeg. Het zou zo uit de vingers van Yann Tiersen of Ludovico Einaudi kunnen komen, maar het staat gelukkig op deze prachtige plaat. Wat we niet van Jello On My Mind kunnen zeggen. Zoals de titel ironisch genoeg aangeeft, zakt de song in als een spreekwoordelijke pudding.
Voor New Truth worden een laatste keer alle registers opengetrokken. Een sacraal orgel en een stel mannenstemmen leidt naar de weinig opbeurende mantra “There is no truth but the new truth”. De instrumentale break blaast ons nog één keer omver alvorens het mannenkoor plaats ruimt voor een kinderkoor dat dezelfde mantra overneemt. Indrukwekkend en beangstigend tegelijkertijd.
Half Moon Run toont met ‘A Blemish In The Great Light’ aan dat ze muzikaal stappen blijven zetten. De songs zijn bijzonder gelaagd en durven voorbijgaan aan de standaard popstructuren. Of ze daarmee eindelijk het grote publiek voor zich gewonnen hebben, lijkt ons onwaarschijnlijk, maar in de tussentijd blijft dit ons best bewaarde geheim.
Half Moon Run sluit hun Europese tournee af in de Ancienne Belgique. Het optreden zal doorgaan op woensdag 27/11, info en tickets kan u vinden via de website van AB.