H A S T - Elegy

Solidude Records

Twee jaar geleden zagen wij de bui al hangen en nu is de storm van H A S T echt losgebroken.

Het was augustus 2017. H A S T had op Gent Jazz de prijs Jazztract gewonnen en wij riepen hen uit tot vi.be van de maand. Saxofonist Rob Banken (Kleptomatics), gitaristen Roeland Celis en Artan Buleshkaj (Brain//Child), bassist Cyrille Obermuller en drummer Elias Devoldere (o.a. Nordmann en Hypochristmetreefuzz) hadden dan ook alles om uit te groeien tot stormtroopers van de Belgische jazz.

Die belofte losten ze ondertussen in met ‘Elegy’, een plaat die zich onmogelijk in een vakje laat proppen. Ja, dit is jazz, maar dan wel doorspekt met noise en rockelementen, maar evengoed soms zachtjes meanderend in uitlopende soundscapes.

Met Blues wordt niet alleen de deur ingetrapt, maar meteen ook heel het heilige huisje van de jazz gesloopt. Snedige gitaren en drums hakken in op een kronkelende Jormundgand in de vorm van de altsax van Banken. Het lijkt wel alsof Ragnarok is aangebroken, maar dan trekt de midgaardslang zich terug en likken beide partijen de wonden in Elegy Duet, Impro en For Those Who Dance To It, vier composities die eerder aanleunen bij jazzy postrock, weidse filmmuziek en minimalisme.

Maar het beest is niet getemd en steekt in Op Ieder Potje Past Een Dekseltje en Mortal Kombat Champion Of The World terug de lelijke kop op. Lelijk alvast voor de jazzpurist die gruwelt van schurende gitaren. Hoe spannend en vernieuwend die nochtans kunnen klinken, hoor je in Prelude, een song die wel lijkt opgenomen in de buik van een krakend houten schip op weg naar een nieuwe wereld.

Met Old Boy loopt de plaat naar zijn einde. Gitaren en sax hebben het helemaal bijgelegd en gaan rustig en beheerst in dialoog terwijl in een hoekje van de kamer de drums rustig worden geborsteld en de bas goedkeurend bromt en bevestigend knikt naar producer Koen Gisen. “Job well done, old boy!”

En de met een pijl doorspietste, kwaadkijkende vogel op de tekening van Wouter Vanhaelemeesch? Die blijft furieus uit dat kraaloogje kijken, gevangen in haar ongemakkelijke spreidstand. Alsof ze één van die afschuwelijke hokjesdenkers is die dit soort muziek maar niets vindt. Ze doet maar.