Gwenno - Y Dydd Olaf

Heavenly Recordings

Erbarmelijk. Zo is het gesteld met onze kennis van het Welsh. We halen er dus maar beter een tolk bij. Want 'Y Dydd Olaf' van de Britse schone Gwenno zou geïnspireerd zijn op een obscure sciencefictionroman uit de jaren zeventig. Dat deeltje van de puzzel ontgaat ons voorlopig, maar de songs verraden in ieder geval dat het geen opbeurend verhaal is.

'Y Dydd Olaf', de eerste plaat waarmee Gwenno onder eigen vlag vaart, heeft niks van de vreugdevolle sound van The Pipettes. Met dat trio bracht Gwenno de meisjesgroepen uit het Phil Spector-tijdperk - denk aan The Crystals en The Supremes - weer tot leven. Eerst naar The Pipettes luisteren en daarna naar 'Y Dydd Olaf', dat lijkt wel eens reis van Snowdonia naar de ruige buurten van Cardiff.

Een hele sprong dus voor Gwenno, al zoekt haar debuutplaat geen extremen op. Ze smeert dunne laagjes krautconfituur (opener Chwyldro) en discopasta (Fratolish Hiang Perpeshki). En Gwenno strooit er met haar sleepy-sad-stem hypnotiserende korrels over. Voilà, het recept van 'Y Dydd Olaf'.

Gwenno bricoleert een decor dat geen sciencefiction schreeuwt maar fluistert. Haar Welsche woorden - wat een prachtige taal trouwens - kruiden het mysterie. Haar droompop zit vol brave melodieën. Er zijn geen instrumenten die hoog van de toren blazen. Geen opdringerige fantasietjes en geen plotse tempowisselingen. Wel synths van de Eno/Harmonia-strekking.

De sound van openingsnummer Chwyldro drijft op de zachtst denkbare krautrockbeat. Waar die bij bands als Neu! de motor en ster van de muziek is, is hij bij Gwenno ondergeschikt aan het grotere geheel. Daarom zijn de nineties- en noughties-experimenten van Stereolab en Broadcast gerichtere ankerpunten.

Toch is de plaat al een tiental minuten op weg voor we iets horen dat ons - eerder zachtjes - bij de keel grijpt: het ritme van Sisial Y Môr dat eerst heen en weer wiegt als de slinger van een pendule en dan samen met Gwenno's stem op de loop gaat in het refrein.

Het tussendoortje Dawns Y Blaned Dirion zweeft tussen Boards Of Canada en een lofi-probeersel van Ariel Pink. Terwijl Golau Arall een mespuntje folkgitaar samplet en laat ritselen op de achtergrond.

Maar ondanks zulke details, ondanks Gwenno's charismatische stem, en ondanks haar samenhangende sound, worstelt 'Y Dydd Olaf' om onze aandacht, en verliest de plaat die vaak. Het is een prachtige baan tussen Cardiff en Snowdonia, maar het landschap is te vlak en te eentonig om te blijven boeien. Benieuwd of de mensenklonende robots van het conceptverhaal volgende keer uitpakken met een wat scherpere Gwenno.