Gura - Caligura

ConSouling Sounds

Met excuses. We hebben ons even de tijd gegund om de negenennegentigste (!) release van het label Consouling te verteren. Sinds het experimentele sludgeduo Gura in 2014 de eigenwijze freejazz-saxofonist en brulboei Ludo inlijfde, is er geen houden meer aan. We raden in elk geval een lichte pasta aan, alvorens je aan deze stevige brok muzikale energie begint.

Noise, punk, sludge, freejazz. Zoek daar maar een raakvlak tussen en dan kom je aardig in de buurt van de sound van dit trio. Te noteren: hoekige, stuiterende en opzwepende drums, een overheersende, grimmige en dreigende bas en de afwisseling tussen een klagende, uit de bocht scherende saxofoon en de ver teruggetrokken, ontastbare kreten van Ludo. Met deze ingrediënten zorgt Gura op de eerste helft van ‘Caligura’ voor pure, muzikale terreur. Dan heeft u meteen ook de knipoog naar de tirannieke Romeinse keizer van destijds beet – de verwijzing naar hedendaagse wereldleiders berust allicht puur op toeval …

De songs van deze drie heren springen bovendien voortdurend van de hak op de tak, imploderen op onverwachte momenten en schipperen tussen structuur en wanorde. Begin of eind lijken van geen tel. Gura lijkt daardoor vaak op een ongeleid projectiel, wild alle richtingen uit stuiterend. De lijn tussen artpunk en pure noise blijkt soms flinterdun. Deze muziek is meer een soort van energieke uitlaatklep. Maar wel eentje die aanslaat.

En dan gooit de band het de laatste twee songs – respectievelijk tien en twaalf minuten lang – over een geheel andere boeg. In Eternal Black Gurgle en Kanka zijn de plotse ritmeversnellingen en tirades van Ludo nog wel aanwezig, maar eerder zeldzaam. Het eerste nummer begint nogal zwaar en creëert lange tijd instrumentale composities en bewegingen die stevig richting sferische postrockmuziek knipogen. Een lange outro met enkel stampende drums en lichte flarden van de sax werken bijna als een trance. Afsluiter Kanka gaat dan weer voor een loodzware, logge groove waarmee dit album zwaar de nacht in hakt. En daarmee blikt Gura nog even terug op zijn doomverleden alvorens het licht helemaal uit mag.