Gruff Rhys - Babelsberg

Rough Trade

Eigenlijk zijn er bij een bespreking van het solowerk van Gruff Rhys steeds twee constanten. Hoewel... deze keer heeft de Welshman toch nog wat extra's achter de hand.

 

Singer-songwriter-liedjes en humor, dat zijn de vaste waarden waarvan sprake in de inleiding. Maar dan was daar ene Stephen McNeff, die werd aangesproken om de arrangementen toe te voegen. En plots stond er een tweeënzeventigkoppig orkest mee op de plaat. Het maakt van 'Babelsberg' wel van het beste dat Gruff Rhys solo heeft uitgebracht. Nu alleen nog dat orkest mee in de koffers om op tournee te gaan?

Dat de vaste ingrediënten nog steeds aanwezig zijn, zal geen verrassing zijn. De aard van het beestje zal nu eenmaal nooit veranderen. Maar tegelijk is dit ook een behoorlijk zwart(gallig)e plaat. Dat kan dan slaan op de hoes (waarop ook al plaats is voor humor), maar heeft vooral te maken met de liedjes.

De strijkers, blazers en achtergrondkoortjes mogen dan zorgen voor een vrolijke toets, al in de opener heeft hij het over “the frontier of delusion”, waar de Frontier Man aan de deur staat. Met de dameskoortjes en de orkestratie doet het denken aan Leonard Cohen, al zou de humor dan waarschijnlijk op een heel wat dieper niveau gezocht moeten worden.

Dezelfde bedenking kunnen we maken bij Drones In The City, dat ons doet denken aan Richard Hawley. Het onderwerp op zich kan misschien grappig lijken, de song is dat helemaal niet.

Het wordt er inhoudelijk allemaal trouwens niet zonniger op als de plaat vordert. In Oh Dear! gaat het zelfs grondig mis: van tandbederf tot mediamagnaten die hem naar de verdoemenis helpen, het zit er allemaal in. En tegelijk zijn er de tintelende violen, die steeds maar aanzwellen. Let trouwens op het grappige einde van die song.

De ironie blijft uiteraard nog steeds erg belangrijk in het werk van de voormalige Super Furry Animals-frontman, maar tegelijk deelt hij ook zijn zorgen met zijn luisteraars. Zoals in de schitterende pianoballade waarmee de plaat afsluit. Selfies In The Sunset heeft het over ons leven op sociale media (Mel Gibson! Echt!); alsof een selfie dat allemaal kan wegwassen.

Nee, we hadden het niet meer verwacht van Gruff Rhys, maar hij heeft hiermee misschien wel één van de beste singer-songwritersplaten van het jaar gemaakt.