Grizzly Bear - Painted Ruins

Sony

Grizzly Bear? Was dat niet die folky verschijningsvorm van Radiohead die vijf jaar geleden een boeiend album uitbracht dat ‘Shields’ heette en ooit een gooi deed naar onsterferlijkheid met een plaat onder de titel ‘Veckatimest’?

Painted Ruins

Nee serieus, het gaat snel in de muziekwereld, maar we waren de Brooklyners heus niet vergeten. Daar zorgt Two Weeks wel voor, dat nummer dat ergens bovenaan onze “meest afgespeelde”-playlist staat.

Sympathiek trouwens dat Ed Droste en co hun vijfde album in de zomervakantie uitbrachten. Een album van Grizzly Bear, dat betekent toch altijd wat wroeten en zoeken de eerste luisterbeurten. Dat is op ‘Painted Ruins’ niet anders, maar het is zoals dat zinnetje uit Four Cypresses: “It’s chaos but it works.”

De eerste single, Neighbors deed nochtans vermoeden dat Droste en gezelschap dit keer een toontje lager zouden zingen en de zaken redelijk simpel zouden houden, gelouterd door het leven, wat geblutst en gebobbeld door de slagen die de ondertussen dertigers onderweg opliepen. Mourning Sound deed zelfs vermoeden dat het viertal de poppy weg zou bewandelen; niet op dezelfde manier als Arcade Fire, maar toch met een opvallend eenvoudige baslijn, mechanische drums en vrolijk zoemende synths.

Ook opener Wasted Acres is op het belachelijke af eenvoudig. Het mag dan wel heel pastoraal klinken, in feite gaat het over Drostes hond en het halen van brandhout. Pas in het reeds aangehaalde Four Cypresses  klinkt de band als zijn ouwe, complexe zelf. Zijn de vier cypressen de bandleden zelf en verwijzen ze hier naar hun verhuis uit New York of gaat het toch gewoon om bomen? Spannend klinkt het in elk geval.

Ook Three Rings bouwt mooi op naar een climax. Rommelige belletjes, rafelige drums en flarden gitaarreepjes smelten samen in een meeslepend refrein, bekroond door een leuke gitaarpartij. De band is dan klaar om een stand van zaken op te maken van hun leven in de sleuteltracks Losing All Sense en Aquarian. Vrolijk klinkt Droste hier niet, maar hij aanvaardt de littekens die het leven hem opleverde.

Wat daarna volgt, klinkt als variaties op hetzelfde thema: een keer jazzy, dan weer psychedelisch. Niet slecht, maar de songs lijken minder emotioneel diep te gaan. Ze lijken zich wat te verliezen in de arrangementen, het schier eindeloze arsenaal aan instrumenten en tempowissels die nu niet meer verrassen.

Dit verandert pas in de slottrack Sky Took Hold waarin Droste pijnlijk persoonlijk en tegelijk universeel herkenbaar verzucht: “Who I am beneath the surface / Hiding out so long inside my mind / Every day I stay blind to it / Habit comes and tears me open wide / All the time."Al kan het ook wel zijn dat we bij dat wat net daarvoor komt, nog niet doorgedrongen zijn tot de essentie.

‘Painted Ruins’ is weer een plaat voor onder de hoofdtelefoon en telkens vijftig minuten liefst ongestoord luisteren met het tekstvel erbij. Zo hebben we ze eigenlijk het liefst, alleen hebben we zo’n uurtjes te weinig. We wensen u er vele van. 

30 augustus 2017
Marc Alenus