Grimes - Art Angels

4AD

Ondergetekende werd op de redactievergadering als Chinees vrijwilliger aangeduid om ‘Art Angels’ van Grimes te recenseren, en kreeg met een pak hoongelach een cd toegeworpen met kinderlijke manga-tekeningen op de hoes. “Muziek op jouw intellectueel niveau”, pestten de collega’s.

Eerst uitgelachen worden en daarna ook nog eens dagen moeten spenderen met de lichtvoetige beats van een over het paard getilde, Canadese wijsneus in onze hoofdtelefoon, er zijn prettiger vooruitzichten te noemen. Vrijwilligerswerk is niet altijd een pretje, neem dat alvast aan.

Waarom serieuze magazines dit plaatje ophemelen, daar hebben we een theorie over klaar. Het staat namelijk niet om als muzieksnob door het leven te gaan. Dat is niet goed voor de credibiliteit, want als muziekauthoriteit moet men durven erkennen dat er ook in luchtige popmuziek een verschil kan gemaakt worden tussen bagger en originaliteit. Bovendien wordt “serieuze” muziek snel saai en is die gemakkelijk af te schrijven als wereldvreemd. En er zijn de leescijfers natuurlijk.

Voilà, de muziekjournalistiek uitgelegd in een notendop. Toegegeven, waarom Justin Bieber net nu uit de verdomhoek wordt gehaald, daar zijn we nog niet uit. Maar verder zijn onze zekerheden onwankelbaar. Rest nog, wars van alle tendensen, dat plaatje af te zeiken en de boze reacties van lezers te negeren en de kous is af.

Luister naar die intro! Laughing And Not Being Normal, het lijkt wel Enya! Wat harpgetokkel, wat goedkope violen en een hijgend ijle stem met een vage beat hier en daar, dat is te beschamend om naar het Eurovisie-songfestival te zenden. En daarna, In California met de belachelijke tekstlijn: “You only like me when you think I’m looking sad!”. Dat kan alleen geschreven zijn door een puber die denkt dat de wereld eindigt tien centimeter onder haar navel. 

Zo noteerden we. Die eerste luisterbeurten waren hel. Maar toen ontdekten we de shuffle-functie terug, en de skip-knop, en ergens tussen het vijfde en het zesde uur begonnen enkele nummers te plakken. 

Pin werd een favoriet, ook al duurde het even voor we ons over het lullige zinnetje “I was only looking for a human to reciprocate”, konden zetten. En met dat filter-geluidseffectje in Flesh Without Blood hebben we het ondertussen gehad. Maar die gitaarriff mag er zijn, de beats ook, én het is een sterke song. Venus Fly heeft de energie van M.I.A. en SCREAM is intrigerend dankzij de bezwerende tekst van de Taiwanese rapster Aristophanes.

De meeste andere nummers blijven onverteerbaar als kauwgom. Titeltrack Artangels klinkt als opgepompte Miley Cyrus en Kill V. Maim als K3 dat een album van de smurfen interpreteert (al gaat het over Al Pacino die als Godfather van geslacht kan veranderen en door de tijd kan reizen - we zwanzen niet). Misschien dat uw kinderen dat fantastisch vinden, maar van u verwachten we meer.

Samen met deze review mag dus ook onze promokopie van dit album de deur uit. ‘Art Angels’ is wegwerpmuziek. Het spreekt voor Grimes dat ze niet ambieert veel meer te zijn dan dat en het zou niet verwonderen dat ze op een dag even veel verkoopt als Justin Bieber. Wie zijn wij om daar op neer te kijken. Een ouderwetse recensent, allicht, of een muzieksnob. Laat de scheldtirades maar komen.