Gregory Porter - Take Me To The Alley

Deca

Het is de voorbije maanden flink uitkijken geweest naar de nieuwe plaat van Gregory Porter. Het wachten bleek uiteindelijk meer dan de moeite waard, want Porter heeft met ‘Take Me To The Alley’ alweer een bijzonder sterke schijf afgeleverd. Zonder veel risico’s te nemen, dat wel, maar niemand die zegt dat dat moet.

Gregory Porter heeft natuurlijk troeven zat : hij is één van de meest soulvolle stemmen op deze aardbol, hij heeft supergoede muzikanten en - bovenal - songs die beklijven. De verwachtingen na ‘Liquid Spirit’, het met een Grammy bekroonde album uit 2013, lagen heel erg hoog, dat wel, maar Porter kan die op ‘Take Me To The Alley’ toch waarmaken. Dat hij sedert zijn vorige plaat de grote massa bereikt, mede door de samenwerking met het Britse danceduo Disclosure voor de single Liquid Spirit, betekent geenszins dat hij de bekende paden verlaat om per se nieuw, commercieel succes te oogsten.

De nieuwe plaat van Porter klinkt ingetogen en begint al meteen met een pareltje : Holding On. Niet zoals het in de discotheken was te horen - dat vind je verderop als bonustrack - maar in een soort oerversie waarbij de enorme, vocale mogelijkheden van de Amerikaanse zanger al meteen goed hoorbaar zijn; naast zijn religieuze wortels. Als hij zingt: "Won’t you help me, my father", is dat zonder twijfel een directe link naar de gospeltraditie. 

Een indrukwekkende start van de plaat, maar wat dan gezegd van Don’t Lose Your Steam dat daarop volgt, met een fantastische Hammond en een funky ritme als toetje; een song voor zijn zoontje van drie, Demyan, waarbij de zanger zijn oogappel bezweert nooit zijn fantasie te verliezen. De groove, die het nummer uitstraalt, dwingt de luisteraainr te bewegen.

De derde song is meteen de titelsong en een nummer dat Porter al bracht tijdens zijn laatste doortochten door Antwerpen en Brussel. Daydream is lekker jazzy (die dromerige tenorsaxsolo van Yosuke Sato), een song over ouder maar tegelijker ook wijzer worden, ook al geschreven voor zijn zoontje.

Ook op de plaat: More than a woman, een nummer dat door vele fans aangeduid zal worden als hun favoriete compositie. Het lied straalt zoveel tederheid uit, versterkt door de zachte pianoklanken van Chip Crawford, één van de vele topmuzikanten die Porter wist te verzamelen voor zijn plaat. De piano bekleedt trouwens een vrij prominente plaats op het album, niet in het minst op de song In heaven, een ietwat zoete, maar vooral waarachtige song die op veel uitvaarten niet zou misstaan.

Na de twaalf reguliere songs krijg je nog drie bonustracks waarbij hij voortkauwt op het succes van de dansversie van Liquid Spirit. Op die manier kon hij ook nu weer zijn publiek verder uitbreiden, iets wat overigens niet verboden is.

Porter is één van de allerbeste vocalisten van zijn tijd en één van de meest succesvolle souljazzsinger-songwriters. Die titels maakt hij op ‘Take Me To The Alley’ meer dan waar! Hij betrekt alle facetten van het leven, ook de gevoelige en minder zonnige kant, wat hem erg authentiek maakt. Opnieuw weet hij met zijn stem ten volle te beroeren. Als luisteraar kan je alleen maar genieten.

Geen wonder dat zijn concert op het Cactusfestival op 9 juli of op 10 juli op het North Sea Festival in Rotterdam nu al in rood is aangestreept in menig agenda. Aftellen mag nu al.