Grace - Hall Of Mirrors
Mercury
Soms lijkt alles aanwezig voor een superplaatje. Neem nu de in Parijs gevestigde Amerikaanse zangeres Grace. Ze is begiftigd met een uitstekend stemgeluid en haar debuutalbum ‘Hall Of Mirrors’ is een fraai vormgegeven cd van een al even fraai ogende zangeres, waarin ze veertien nummers lang toont dat ze verschillende genres aankan én het hart op de juiste plaats heeft. Helaas kan de bij wijlen prekerige boodschap van net geen vijftig minuten ons zelden bekoren.
Grace is ongetwijfeld een dame met een interessant levensverhaal. Haar ouders zijn muzikanten die de wereld rondtrokken en Grace verbleef tijdens haar jeugd in de States, India, verschillende plekken in Afrika en ook op het oude continent. Die verschillende invloeden laten zich dan ook gelden in haar muziek, die ze overigens grotendeels zelf schreef en componeerde.
In Afrika is ze kennelijk met veel ellende geconfronteerd. Haar teksten getuigen immers van heel wat engagement. In Imagine One Day wil ze ons een eerste keer laten stilstaan bij die miserie. “Too many people got nothin’ to eat / While the rich man a feast on his kill / Too many people got blood on their hands / Thinkin’ there’s nothin’ else they can do / And you ‘bout your day thinkin’ its okay / Won’t hurt you now if you just look away”.
Daarmee is de toon meteen gezet, al gaat het hier gelukkig nog gepaard met een degelijke reggae-song. Ook Working Together van Ike Turner is nog een aanvaardbare song. Toch begint de misschien ietwat naïeve boodschap stilaan al wat prekerig over te komen: “Let us put our hate aside and let us let love be our guide”.
Grace moet vooral zoeken naar een eigen muzikaal gezicht. Nu eens klinkt ze als Christina Aguilera (Just Look Away), tijdens een van de schaarse aangename momenten in Go Your Way lijkt Dido dan weer in ons oor te fluisteren. In Bang Bang begint ze plots een stuk te rappen en lijkt ze – een weliswaar minderwaardige versie van – Lauryn Hill, op muzikaal inferieure momenten (Gambler, het bluesy Geisha, Who Will Tell Them) menen we dan weer te luisteren naar de verschrikkelijke r&b-wichten die de hitparades en de playlist van Radio Donna heden ten dage veelvuldig teisteren. De irritante backing vocals dragen bovendien niet bij tot onze levensvreugde.
Toch is het erg mooi dat een major als Universal alle kansen geeft aan een talent als Grace. Ze heeft ons op ‘Hall Of Mirrors’ misschien geen enkele keer van onze sokken geblazen, maar Grace heeft wel degelijk iets in haar mars. Aan deze diamant is gewoon nog heel veel slijpwerk. Misschien kunnen die andere wereldverbeteraars, zoals Bono en Michael Franti, haar daarin bijstaan?