Gotthard - Silver
Gotthard music
Een zilveren jubileum, dat zeggen we bij een vijfentwintigjarig bestaan. De Zwitserse metalrockformatie Gotthard werd zes jaar geleden onthoofd toen charismatisch frontman Steve Lee overleed (volgens sommigen vermoord werd), maar voor de twaalfde studioplaat tracht dit gezelschap toch weer even stevig de koe bij de horens te vatten.
Vernieuwing zit er in elk geval niet in. ‘Silver’ doet wat zijn voorgangers ook deed: dertien-in-een-dozijn-rocknummers maken met gladde gitaarriffs, klassieke vier-vierde-drumpatronen en teksten die een gevoelige snaar trachten te raken. Om dat alles wat extra punch te geven en vooral ook het geluid wat op te pompen, heeft Gotthard de hulp ingeroepen van producer Charlie Bauerfeind (Helloween, Blind Guardian).
En dat helpt. Want een volle productie geeft extra diepgang aan de door Hammond ondersteunde gitaarriffs, die een stevige “let’s rock”-vibe hebben. Daarnaast liggen de scherpe, heerlijk klagende solo’s mooi op het totaalgeluid om, samen met de hoge samenzang, een stevige knipoog te geven richting hardrock. En zit dan maar eens stil bij een schurend Electrified, dat ondenkbaar is zonder lange haren en gescheurde jeans. “I feel electrified / You and I”. Zelfs de van Dire Straits geleende Money For Nothing-riff staat hier helemaal op zijn plek. Hell yeah!
Helaas houdt het gezelschap het niet altijd even scherp en durft Gotthard regelmatig op te schuiven richting mainstream loversrock, waar een band als Aerosmith patent op heeft. Zonder het nodige charisma, beland je dan in de “melig”-prullenbak (zie Beautiful met de close harmony-strijkertjes). Andere keren maakt het Zwitserse kwintet het zichzelf iets te moeilijk en proberen ze wat veel te kronkelen met ingehouden partijen of lamleggende tussenstukken. Niet doen jongens. De groep heeft in een kwarteeuw natuurlijk alle formules voor en goede rocksong al lang uitgeput, maar dat is geen reden om in Reason For This met wat progstukjes te gaan experimenteren.
Soms kan het wel. Not Fooling Anyone is een sobere, akoestische ballade die mooi meerstemmig klinkt en oprechte emoties ondersteunt met zacht vioolspel. Zelfs Tequila Symphony N°5 kan ermee door: een powersong waarbij de riff van Beethovens bekende vijfde symfonie in scheurende gitaarrifs wordt omgezet. Hoewel, ook hier opletten voor te veel mainstream en te weinig metalpower.
Gotthard is een vaste waarde na vijfentwintig jaar, zoveel is zeker. Dan zijn de scherpe kantjes er vanzelfsprekend wat af, wat wel te merken is aan ‘Silver’. Dit is een plaat met een handvol pittige, leuke songs. Helaas moesten het per se weer om dertien tracks gaan (stop allemaal toch te willen inzetten op dat zogenaamde ongeluksgetal!). Ga toch liever voor een plaat met tien messcherpe liedjes, een mooie golfbeweging, een rode draad. Och, misschien hoeft het allemaal niet meer echt. Fans zullen hier dolblij mee zijn. Wie dit gezelschap nog niet echt kent, moet maar eens live gaan kijken. Zeker de moeite! Wist u trouwens dat Gotthard met de G van Graspop geschreven wordt?