Goldmund - Layers Of Afternoon

Western Vinyl

Ergens hebben we het pijnlijke gevoel dat het magische rijk van neoklassieke muziek wat aan het afbrokkelen is. Het rijk dat componist Craig Armstrong in de armen van Massive Attack opende, en waar titanen als Ludovico Einaudi, Ólafur Arnalds of Max Richter lang heersten, ligt wat op de straat van overdaad en alledaagsheid. De ziel bloedt.

Wat natuurlijk niet betekent dat we niet hard kunnen genieten van strelende pianopromenades of charmerende strijkers. Integendeel. Want als Keith Kenniff ofte Goldmund (of ook Helios) na vijf jaar nog eens een album presenteert waarin zijn hybride van ambient en klassieke composities pronken (en hij dus niet volledig opgaat in opdrachten voor Google, Amazon, Starbucks, Instagram of tal van filmprojecten), dan gaan we onze oren toch wat extra spitsen.

Deze keer (of deze namiddag) verwent de Amerikaanse componist zijn fans met veertien “lagen”. Vanzelfsprekend rustieke en rustgevende lagen. Lagen die passen bij de hoesfoto van iemand die in de namiddagzon op zijn bed luiert, met uitzicht op zee en rotskust. Die strelen en sieren, zoals een melancholisch Our Times. En dat melancholische trekje komt wel vaker terug op deze plaat. Credits to vioolspeler Scott Moore, die ook onder meer Rachel Grimes en Strand Of Oaks een sierlijk duwtje (of: streeltje) in de rug gaf. Want Goldmund heeft zichzelf en zijn piano of synth wat naar de achtergrond geschoven om meer te teren op de weemoed van de viool. Vaak sierlijk traag en dromerig, soms ook eerder sterk en opzichtig, zoals in opener The One Who Stands Still. En soms ook geheel gelijkgestemd met pianotoetsen en digitale sfeereffecten, zoals de rond elkaar kronkelende melodieën van The Broad Belt Of The World aantonen.

Wat niet wegneemt dat het opnieuw heerlijk dromen en doezelen is bij de fantastische melodieën die Kenniff uit zijn hoed tovert. Probeer maar eens even om niet weg te smelten bij de ontzettend pakkende strijkmelodie van Darney, licht opgeluisterd met een dromerige soundscape-achtergrond. Dat is natuurlijk ook weer de kunst die Goldmund typeert: die subtiele extraatjes die onder elke tovermelodie liggen. Enkele vederlichte percussietikjes, een zucht van een glijdende dronenoot, een heerlijk nazinderende halo of echo…, je komt ze ergens op deze nostalgische plaat wel tegen.

We sluiten nog even af met onze excuses: deze bespreking begon misschien wat negatief. Weet in elk geval dat Goldmund weer enorm zijn best doet om die inleiding volledig te ontkrachten met dit wondermooie album.