God Damn - God Damn
One Little Indian
De nieuwe langspeler van de Britse straightrocksensatie God Damn is een feit. Een derde album voor dit trio vol power, psychedelica en noise. En daarmee puncht de band, die door het gerenommeerde muziekblad NME werd getiteld als “Sabbath die een roepende ruzie heeft met Nirvana”, weer lekker in het gezicht.
Soms slaat een bandnaam gewoon de nagel op de kop. God Damn! God Damn! God Damn! Roep het even drie keer luid uit alvorens je deze plaat opzet, kwestie van een goede voorbereiding. Waar vorige plaat ‘Everything Ever’ nog enigszins goochelde met stoner en grunge (in de bandbio noemt men het zelfs “black country rock”), overklast dit album – het officiële tweede, maar officieuze derde – alle genres met een overstuurde power van verslindende noise. Speed is een issue, hoekige drumpartijen zijn een issue, net als de hoog vibrerende zang van frontman Thomas Edward, maar een voortdurend schuren en scheren tegen alle hoeken en kanten aan, terwijl de versterker helemaal in het rood gedraaid wordt, krijgt toch de overhand.
Dat is ook de typische stijl van dit trio: de songs laten ontstaan in een groezelige ondergrondse kelder vol versterkers, spaghettiknopen van XLR-kabels en vervormingspedalen. Geen overdubs of overfills. Gewoon keihard scheuren en rammen. En dan mag je al blij zijn dat er in single Hi Ho Zero zoiets ontstaat als samenzang. Want zelfs als de distortion tijdens de strofen of intro’s even niet ingestampt wordt en de wall of sound dus even onderbreken wordt, is het nog steeds oppassen voor voortdurende oversturing.
Wat trouwens niet wil zeggen dat er veel verdrinkingsgevaar is bij deze plaat. God Damn weet dat afwisseling en inhoud een must is om zo’n knalalbum te kunnen overleven en dat enkel een furieus tempo niet volstaat. Zo neemt samen gezongen anthem We Are One bewust even gas terug, komt in een wat slepend Tiny Wings met die loodzwaar ronkende baslijn zelfs een viool piepen en koppelen de heren een minuut sfeerminimalisme in Hinge-Unhinged aan de langste track van deze plaat, een negen minuten durende afsluiter Satellite Prongs.
Misschien nog een kleine extra noot ter bekrachtiging van een niet mis te verstane tekst als “Fuck, fuck, fuck ‘em all / don’t shake your bits in a mirrorball” (Het zou ook “I’m gonna stick your tits in a mirrorball” kunnen zijn): frontman Egerton is als leerkracht onlangs ontslagen omdat hij de bijbel in de fik stak en een ijverige leerling dat gefilmd had. Voldoende motief om keihard te knallen? God Damn heeft er onder meer een tour met Frank Carter And The Rattlesnakes en Foo Figthers op zitten vooraleer deze knalplaat uitkwam. Hou ze in de gaten.