Goblin Cock - Necronomidonkeykongimicon
Joyful Noise Recordings
Ja, doe maar gerust! Lach maar! Geen enkele reden om Goblin Cock serieus te nemen. Of het moest de muziek zijn natuurlijk.
Op de achterkant van het bijgeleverde tekstvel pronkt een vervaarlijk ogende gitarist in een soort van monnikspij met volledig bedekt gezicht en een brandend boek in de hand… op een mountainbike. Om maar te zeggen: een korrel zout volstaat niet om Goblin Cock te beoordelen. En als om dat te onderstrepen, werden de teksten ook nog eens volledig in runeschrift genoteerd. Met enige logica en de titels van de songs op de achterkant van de cd, kan je ze wel ontcijferen. Maar of iemand daar zin in heeft…
Maar goed, de muziek dus, want Goblin Cock is niet zomaar de eerste de beste band. Frontman van dit metalgetinte collectief is ene Rob Core, maar wat onderzoek wijst al snel uit dat zijn echte naam Rob Crow luidt, u wellicht beter bekend van Pinback en nog een dozijn andere, minder bekende bands. Trouwens, had diezelfde Rob Crow niet gezegd dat hij kapte met het maken van muziek?
Dan toch niet onder zijn pseudoniem van Lord Phallus, want dit staaltje eigenzinnige metal kan onze goedkeuring best wegdragen. Toen we de plaat gewoon uit nieuwsgierigheid en met een zeker scepticisme in de lader schoven, zag het er nochtans helemaal niet naar uit dat deze recensie ooit zou geschreven worden. Maar Something Haunted is uitstekend geschikt om de luisteraar de plaat in te zuigen, de tentakels om je ledematen te kronkelen en niet meer los te laten.
De songs fungeren dan als uitstekende zuignappen. Of ze nu naar thrash neigen, zoals de eerder genoemde opener of het instrumentaaltje Youth Pastoral, waarin tegelijk naar Sepultura en naar Joe Satriani lijkt te worden geknipoogd, of meer van doom weghebben, zoals Flumed of Your Watch, het is allemaal verdomd aanstekelijk. En je mag er dan gerust eens om lachen, Goblin Cock neemt het muziek maken bijzonder ernstig. De songs zijn vaak kort zodat je niet de tijd krijgt om je te vervelen; of je staat plotseling al met beide benen in het volgende nummer terwijl je hoofd nog bij het vorige is gebleven.
In World Is Moving lijkt het er even op dat Crow in zijn Pinback-rol hervalt, maar dan vallen de drums van The Reg in en gaan de gitaren weer (even) sneren. Ook afsluiter Buck is een buitenbeentje met synths, die de gitaren even verdringen. Maar verder is het één en al gitaargeweld van de beste kwaliteit, die wij na ettelijke speelbeurten nog bijlange niet beu zijn.
Het zal ons benieuwen of Crow met dit project tot in Europa geraakt, want dan mag hij alvast op ons rekenen.