Gnod & White Hills - Drop Out III
Thrill Jockey
“Masters of psych and space rock”, als we dit kwartet en de door hen geciteerde media mogen geloven. In elk geval kan je jezelf achter veel termen schuil houden (of ze als paraplu gebruiken), als je enerzijds leden hebt van het Mancuniaanse collectief Gnod (dat sowieso een wisselende bezetting heeft) en aan de andere kant het avontuurlijke NY avantgarde trio White Hills. Deze ‘Drop Out III’ is dan ook de derde in de rij, die het best van twee werelden samenvoegt.
Of het allemaal nog niet ontastbaar genoeg is… Op deze derde editie plaatsen beide bands herinterpretaties of “upgrades” van songs van op de vorige twee edities. Wat trouwens niet wil zeggen dat je eerst die moet beluisteren. Nieuwe arrangementen, mixen of bonustracks kunnen ook gerust op zichzelf staan, zelfs vijftien tracks lang. Meer nog, op Roadburn 2025 staan beide bands ook eindelijk live samen op podium, wat de wederzijdse liefde definitief bezegelt.
Op de eerste plaat krijg je grotendeels instrumentale outtakes en arrangementen, die werden opzij gezet, toen editie I en II werden gemaakt: B-kantjes, secundaire ideeën, andere mixen, experimenten die niet in het rijtje pasten,… Noem het zoals u wilt. Meestal gaat het dan om langere versies die een kleine tien minuten lang teren op kosmische loops of machinale Motorik-krautrockgrooves, zoals single Run-A-Round laat horen, maar dan met voldoende variatie, openbarende gitaarmomenten of in het afsluitende, noisy Unify zelfs met slepende zang, zodat verveling nooit kan toeslaan.
Wie vreest voor overdaad, komt bedrogen uit. Het “gezelschap” houdt mooi vast aan een zware en hardnekkige groove, waarover spaarzaam en welgemikt of fijn weggemixt hogere retro-psychedelische riedeltjes worden gedrapeerd of die langzaam wegdraaien en bubbelen. Het psychedelische element zit hem daarbij vooral in de persistente herhaling. Al vormt het overweldigende Spaced Man met het veelvuldige gelach en vocale getier, de overstuurde en over elkaar liggende gitaren en fuzzy effecten een uitzondering op de regel. Geen hele leuke trouwens, ondanks de uitstraling als een lachsalvo-gitaarjam. Het contrast met de vorige en volgende track (Wellhang, Elka) die telkens bijna een kwartier lang voortglijden op een tribal tamtampercussie met veel omwentelende en klagende psychedelische droneklanken, kan haast niet groter zijn.
De tweede plaat gaat voor een paar nieuwe, onuitgebrachte songs die hetzelfde muzikale elan verlengen. Tenminste, nadat de “extra lange versie” van Per Sempre erdoor is: zo’n eenentwintig minuten (!) van donker rollende floortoms, spaarzame percussie en veel wauwelende en galmende gitaarnoten vol reverb- en flangereffecten. Compleet spaced-out!!!
Wie van digitaal houdt, krijgt er nog een vierde kant bij. Ditmaal met onuitgebrachte nummers die deels door Gnod, deels door White Hills ingespeeld werden. En, eerlijk gezegd, hier proberen beide bands elkaar naar de kroon te spelen. Lekker ruw, luidruchtig en psychedelisch. Majestic!