Glen Hansard - Between Two Shores

Anti Records

Wij zijn altijd in onze nopjes, als we vernemen dat Glen Hansard met een nieuwe plaat op de proppen komt. Hansard is er namelijk niet de man naar om aan hokjesdenken te doen en het was voor ons dan ook reikhalzend uitkijken naar wat zijn derde soloalbum allemaal in petto had. En dat was nogal wat.

Hansard’s voorgaande bands The Frames en The Swell Season deden het niet onaardig. Meer zelfs The Frames gingen in thuisland Ierland vlotjes de concurrentie aan met U2. Daarnaast speelde Hansard als acteur begin jaren negentig in ‘The Commitments’ en in 2006 in ‘Once’. Voor die laatste film won hij bovendien een Oscar in de categorie 'Best Original Song' met Falling Slowly.

Genoeg geschiedenis. ‘Between Two Shores’, daar gaan we het over hebben. Hansard doet bij te weinig mensen een belletje rinkelen. We hoorden heel veel positieve reacties na zijn passage in het voorprogramma van Eddie Vedder, maar weinigen kenden hem echt. Onbegrijpelijk!

Gaat ‘Between Two Shores’ daar verandering in brengen? Hopelijk, maar we durven er de hand niet voor in het vuur te steken. Hansard is nochtans het soort zanger waarvan je elk woord gelooft. Ook met zijn arrangementen weet hij keer op keer te overtuigen. En dat is ook nu niet anders met blues, Americana, folk en soul die in alle schakeringen, van feestelijk tot ingetogen, te horen zijn.

Nochtans waren we vooraf minder euforisch. De nummers, die vooraf gelost zijn, lieten ons eerder op onze honger zitten. Maar de zacht- en weemoedige songs Time Will Be The Healer en Setting Forth, het poppy en breed gearrangeerde Wheels On Fire en het spaarzame, maar krachtige Wreckless Heart hebben zich ondertussen hardnekkig vastgehaakt in de oren.

Openingssong Roll On Slow is meteen raak. Hansards band mag zich onmiddellijk in vol ornaat bewijzen en is zonder omwegen te linken aan Bruce Springsteen. Ook in het daaropvolgende Why Woman moeten de blazers naar het einde toe serieus aan de bak. Het nummer ontvouwt zich geleidelijkaan tot een heerlijke climax om dan opnieuw rustig te slapen gelegd te worden.

Topsong is het smachtende Your Heart’s Not In It, waarin een prominente rol is weggelegd voor de backingvocals en de strijkers en waarop de wisselende dynamiek en invulling de besluiteloosheid van de teksten extra dik in de verf zetten.

‘Between Two Shores’ doet vooral besluiten dat Hansard gewoon nog zo'n oude ziel (geen snufje elektronica te bespeuren) is, die goede, complete langspeelplaten maakt. Net zozeer als dat ‘Between Two Shores’ een groeiplaat is. Maar laat groeiplaten nu net de platen zijn waar op lange termijn het vaakst naar wordt teruggegrepen.