Githead landt twee jaar na het sterke ‘Art Pop’ opnieuw in de rusteloze rockrimboe. Een buiklanding werd het zeker niet. Ook al bestaat de band dan hoofdzakelijk uit veteranen, toch blijft hij uitstekend overeind in het huidige landschap. Fans van de Britse postpunkers Wire, maak jullie borst maar nat, want op ‘Landing’ rockt Githead – met Wire’s Colin Newman – harder dan ooit tevoren.
Op dit album heeft Githead de groove flink te pakken. Terwijl voorganger ‘Art Pop’ bijtende rocksongs afwisselde met akoestische nummers en daarmee zijn naam alle eer aandeed, kiest ‘Landing’ resoluut de kaart van het stomende, nooit aflatende ritme. Faster, het nummer dat als onverwoestbare locomotief negen wagons in zijn kielzog voert, heeft zijn naam dan ook niet gestolen.
Stilistisch schurkt Githead op ‘Landing’ aan tegen wat Wire presenteerde op zijn meest recente album ‘Object 47’. Het venijn van de Wire uit de begindagen wordt echter fel getemperd door een flinke dosis shoegaze met Malka Spigel (ex-Minimal Compact) achter de microfoon in het merendeel van de nummers en een bij momenten ontzaglijke gitaarmuur.
Ook soundkunstenaar Scanner – bij Githead gewoon Robin Rimbaud – levert een niet onaanzienlijke bijdrage. Wie echter al stilletjes begint te hopen op delicate geluidsweefsels is eraan voor de moeite. Bij Githead neemt Rimbaud voor het eerst in zijn lange carrière afstand van draaiknoppen en computers om zijn jeugdliefde voor de gitaar nieuw leven in te blazen.
De scheurende gitaarpartijen van Rimbaud en Newman en de pompende, franjeloze drums van Max Franken (ex-Minimal Compact) vallen op door hun bijzonder effectieve minimalistische aanpak. Krautrockachtige ritmes vormen van meet af aan een van de basiselementen van Githeads sound, maar of ze ooit zo hypnotiserend en dansbaar klonken als op ‘Landing’, durven wij sterk te betwijfelen.
De wel erg coherente ritmesectie is trouwens de lijm die de tien nummers op ‘Landing’ bindt tot een al even samenhangend geheel. De momenten dat Githead gas terugneemt zijn erg schaars en dat is maar goed ook. Want zonder ook maar ergens in herhaling te vervallen is ‘Landing’ een erg meeslepende, roesverwekkende plaat geworden, misschien zelfs hun beste tot nu toe.
Lange tijd dachten wij dat Githead met Drive By (van ‘Art Pop’) zijn signatuursong had geschreven. En dat is nog altijd zo. Maar de concurrentie van ‘Landing’ wordt akelig tastbaar. Beginnen met een aanstekelijke instrumental (Faster), af en toe een kwikzilveren melodie (o.a. From My Perspective) inlassen en eindigen met een verzengende finale (Transmission Tower). Het getuigt van een zeldzaam inzicht, waaruit het jonge rockgeweld nog heel wat lessen kan trekken.
