Girls in Hawaii - Nocturne
Pias Records
Met 'Nocturne' brengt de Belgische band Girls In Hawaii een donker album dat zich het best laat beluisteren in de avondlijke uurtjes.
Enige tijd terug zagen we de band aan het werk in een goed volgelopen Koninklijk Circus. Toen al viel ons de enorme populariteit op van Girls In Hawaii, een groep die al meermaals bewezen heeft een zaal als de Brusselse AB volledig te kunnen bedwingen. Recent trad de groep nog als 'surprise guest' aan op de Feeërieën in een double bill met Aldous Harding, waren ze te zien op Pukkelpop en hun concertagenda staat met de release van dit electrogetinte 'Nocturne' alweer erg goed gevuld. Om maar te zeggen: de grote aandacht voor deze bende is zeker niet onterecht.
Op dit nagelnieuwe vierde album die volledig in het teken staat van jezelf diep in de nacht verloren en eenzaam voelen zet Girls In Hawaii volop in op ambitie en sfeer. Dat wordt ook duidelijk via de hoes met bijzonder fraai artwork ("Smoke II") van de Britse schilder Tom Hammick. Die illustreert dat de groep blijft vasthouden aan kunstzinnig artwork (zie: 'Everest', met artwork van de Belgische kunstenaar Thierry De Cordier) als verpakking voor prikkelende indiepop en stevigere rocksongs met ballen.
Opener The Light - toch een béétje licht op deze nachtelijke plaat - kan best de concurrentie aan met een band als pakweg het Britse Radiohead: pakkende, dromerige en mysterieuze pianomelodie, traag aanzwellende strijkers en wat akoestische gitaar. Doe daar nog een aandacht opzoekende stem bij en je bekomt een bezwerende, grandioze song met psychedelische accenten die je als luisteraar helemaal bij de lurven neemt en traanvocht opwekt. Met die erg opvallende echo van Radiohead en Pink Floyd neemt Girls In Hawaii alvast een grootse start. Volledig knock-out na een enkele song, faut le faire !
Nu, niet dat de groep zijn verleden uitgomt. Neem er gerust de veel koelere popsong Guinea Pig bij die ongetwijfeld zijn weg vindt op de betere radiozender. Die song laat horen dat Girls In Hawaii succesvol zijn poppy indiesongs kruidt met subtiele elektronica. Iets verder is er het ultieme wegdroommoment Cyclo waarin kwetsbare, fragiele zang het voortouw neemt. Als tegengewicht is er de stevigere, krachtigere en hypnotiserende rocksound van Overrated, dat eigenlijk zo de concurrentie met Millionaire aankan. .
Naarmate het album vordert hoor je steeds duidelijker hoe de band naast variatie inzet op gelaagdheid en dansbaarheid (de prikkelende beats tijdens Blue Shape bijvoorbeeld). Elders flirt de band niet altijd even subtiel met elektronica, onder meer tijdens Indifference en de hippe, bubbelgom synthpop single Walk die nostalgie en koortsige euforie met elkaar mengt.
Indierock blijft, ondanks de uitstapjes, het DNA van de groep, maar dan meer dan ooit met een focus richting dansclubs. Zo krijgen we een interessante kruising van soms breekbare indiepop met invloeden van Sparklehorse en electrogetinte indierock die verschillende publieken bedient.
Af en toe moet je denken aan de manier waarop Grandaddy zijn songs laat dragen door breekbare, licht valselijk gezongen zang, zoals tijdens Monkey dat schippert tussen pianosong en driftige indierocker. De nacht zet dan helemaal in en dan komen songs als het fraai openbarstende Willow Grove met zijn opvallende drive goed uit de verf, net als de qua sound iets kalere en minimalere afsluiter Up On The Hill.
Kortom: bijzonder fijn en gevarieerd album van het Waalse Girls In Hawaii. Dat wordt ongetwijfeld een feestje als ze het album live presenteren, onder meer tijdens twee haltes in de Brusselse AB (waarvan er al een vollédig uitverkocht is).