Girl Ray - Girl
Moshi Moshi
De muziek, die Girl Ray uitbrengt, doet vermoeden dat de band recht van de Californische stranden de studio is komen binnenwandelen. Niets is echter minder waar. Het vrouwelijke indiepoptrio komt uit het grauwe London.
Ook de Electric Beach Studio waar de plaat werd opgenomen, blijkt gewoon vlakbij Canterbury te liggen. Het is dat de groep de muziek als antigif voor het depressieve Britse weer gemaakt moet hebben, want veel lokale inspiratiebronnen kunnen wij niet meteen bedenken. ‘Girl’ is ongegeneerd vrolijke popmuziek met licht melancholische ondertoon. Denk aan zwoele zomeravonden, surfers en cocktails on the beach. God, wat zou een goeie mojito smaken.
Muzikaal doet Girl Ray op deze tweede plaat wat aan Empire of The Sun denken, maar met meer synths (herinnert u zich nog die zomerhits van tien jaar geleden, Walking On A Dream en We Are The People?). De band roept daarnaast ook herinneringen op aan Grimes door de zangstijl, die vooral in het hogere register gelijkenissen vertoont. Last but not least bespeuren we nog wat invloed van het chillhop-genre, dat de laatste jaren een opmars maakte in talloze Youtube-playlists. Allemaal leuke referenties, maar natuurlijk geen garantie voor goede muziek.
Vrolijke popmuziek maken is een kunst en het is opvallend hoe een popplaat, die zo overduidelijk gemaakt is om te ontspannen, ons soms zo hard op de zenuwen kan werken. Veel heeft met de zang te maken, die ondanks de mooie klankkleur vaak nogal zeurderig overkomt. Goed voorbeeld is opener en titelnummer Girl, dat onder een repetitieve en enigszins enerverende melodie lijdt. Het kwaaltje duikt op nog meer nummers op. Jammer, want de dames bewijzen op ‘Girl’ wel degelijk dat ze talent hebben.
Let It Go is een leuk zwoel nummer waarin alle ingrediënten goed samenkomen. En ook Keep It Tight houdt de aandacht vast. Dat laatste nummer beschikt als één van de weinige tracks op de plaat trouwens over een echt refrein. Dat is meteen het tweede grote probleem van de plaat naast de eentonige zang: weinig tracks blijven echt hangen. De muziek kabbelt meestal maar wat door. Single Show Me More emuleert Empire of the Sun, maar is niet half zo catchy. En ook Just Down The Hall en Because blijven amper bij. Ook de samenwerking met rapper PSwuave op Takes Time doet ons weinig.
Het album wordt naar het einde toe gelukkig beter. Go To The Top en Beautiful zijn geen meesterwerkjes, maar aangenaam om naar te luisteren, en de band bewaart met Like The Stars het enige echt goede nummer van de plaat voor het laatste; meteen ook het minst "poppy" nummer. Wij zetten het dan ook met plezier in een playlist. ‘Girl’ is te wisselvallig om van een goed album te kunnen spreken, maar we rekenen erop dat de dames zich op de volgende plaat herpakken.