Girl Ray - Earl Grey

Moshi Moshi

Een tienerbandje van drie meiden, die heel eigen artpopwegen uitstippelen. Ziedaar de Noord-Londense belofte Girl Ray. Een dozijn emotieliedjes in een analoge, instrumentale verpakking met verrassend veel franjes maken van debuut ‘Earl Grey’ een tintelend, uitdagend plaatje; eentje waar al veel over gesproken werd, maar het laatste nog niet is gezegd.

Wat alvast duidelijk is: de drie negentienjarige Girl Rays hebben in de platenkoffers van hun ouders rondgesnuffeld. Alleen al de technisch weinig gemanipuleerde in-je-gezicht-sound van dit album - enkel in de hoge zang en samenzang houden de dames wel van wat effectjes – helpt mee aan een soort van jarentachtig-indieretrogevoel. Bij aanvang houdt het trio dan ook vast aan enkele hushhush-liedjes, waarin de hoge, dartele zang van Poppy Hankin het voortouw neemt en een klassiek instrumentarium met orgel- of pianotoevoegingen mag volgen. En dat mag zelfs intiem en somber zijn, zoals in een tegen het alledaagse leven afzettend Monday Tuesday; geheel volgens de grillige emoties van vroege adolescenten.

Maar Girl Ray volgt ook op muzikaal gebied een soms wat ongecontroleerde eigenwijsheid. De band maakt van vlotte, fijne melodieën technisch vrij complexe, muzikale verhalen en gooit binnen de songs meermaals het roer geheel om. Is het daarom en omwille van die hoge stem en samenzang dat we regelmatig aan een vrouwelijke versie van Belle & Sebastian moeten denken? In elk geval is het fraai vast te stellen hoe een song als Preacher lange tijd blijft steken in broze zang en akoestische gitaar tot de ballade mooi openbarst in een prettig wiegende groove of hoe in A Few Months het onderliggende kerkorgel halfweg de popmelodie wegvaagt en het nummer dankzij harmonieuze samenzang een sacraal tintje krijgt om zichzelf te herpakken met een forse riff en heus sambaritme! Muzikale vrijheid, heet dat dan.

Die vrijheid bereikt trouwens een hoogtepunt in het dertien minuten durende Earl Grey (Stuck In A Grove) dat een opeenvolging van verschillende, muzikale episodes bevat en uitbarst in een harmonieus, psychedelisch spektakel waarin hoorns, fluit en koorzang voor een wild, symfonisch einde zorgen. Het contrast met een sobere afsluiter als Waiting Ages – alweer met zo’n voorspelbaar ik-wil-niet-oud-worden-puberthema – kan haast niet groter zijn. En toch past op het één of andere manier allemaal in die typische Girl Ray-sound.

Zeker weten dat dit album ons nog eventjes vasthoudt. Het is dan ook al een tijdje geleden dat onze hersenpan even snel heen en weer flitste als een tiener. Muzikale prikkels genoeg in elk geval.