Girl Band - The Talkies
Rough Trade
Terwijl vrouwlief de muren oploopt omdat we voor de zoveelste keer 'The Talkies' door de boxen sturen, lachen wij in ons vuistje. Zou dit geweest zijn wat het Ierse viertal op het oog had? Mensen uit de rol doen vallen.
In dat geval is Girl Band ook met de tweede langspeler geslaagd in het opzet. Want opnieuw is dit een plaat waar je kop noch staart aan kan vastknopen. En dat is net wat ze in gedachten hadden. Net als je denkt: ik snap het, gooien ze het weer over een andere boeg.
Laggard is daar een goed voorbeeld van. Een sirene-achtige gitaar wordt bijgevallen door frivool getokkel en een paar toms. En net als je dat gewend bent, hoor je een echo heen en weer flitsen tussen je beide oren (of tussen beide boxen). Hoewel die basis nog steeds aangehouden wordt, zit je plots in een heel andere wereld. Vocalist Dara Kiely zeurt en lalt zijn teksten, terwijl de muziek verder uit de bol gaat. Plots valt alles stil, blijft enkel een zachte snare-tik en een cimbaal over, terwijl Kiely je probeert te hypnotiseren met wat een kinderliedje zou kunnen zijn. In de verte komen de overige instrumenten weer opgedoemd om je dan nog een laatste keer brutaal uit je doezelslaapje te halen. Even bekomen!
Elk nummer zit boordevol ideeën, niet alleen muzikaal, waar voortdurend gespeeld wordt met effecten, waar je zelden kan uitmaken wat het nu is dat je hoort of wat je zou moeten horen. Ook de teksten zijn, voor zover je ze verstaat intrigerend. Aibohphobia was bijvoorbeeld een woord waar wij nog nooit van gehoord hebben. Maar deze jongens bouwen dan een heel nummer rond palindromen. Niet alleen in de tekst, maar ook in de muziek, die ze, David Lynch achterna (lees het interview) achterstevoren leren spelen om hem dan omgekeerd weer af te spelen. Het effect is hallucinant en bevreemdend.
Ook in single Shoulderblades zitten van die fragmenten tekst, waarvan je je afvraagt: waar haalt hij het. Wie is die Ed Mordake, waarover Kiely het voortdurend heeft? Wiens “hat” toch nooit zou passen, omdat hij twee gezichten heeft. En wat is dat Dutch gold in godsnaam? De plaat staat boordevol van dergelijke enigma's. Je moet alleen oppassen dat je jezelf niet verliest op zoek naar alle betekenissen. Want ondertussen heeft dat Shoulderblades wel een ruggegraat, die van bij Underworld zou kunnen komen.
Het meest toegankelijk – lees: melodisch – is misschien nog Couch Combover. Hier en daar herken je zelfs een gitaar en Kiely doet een poging om min of meer te zingen. Maar toch is er weer iets dat je uit je evenwicht brengt. En opnieuw ga je op zoek, terwijl de noise je om de oren vliegt.
Wij hebben nog een paar honderd draaibeurten van 'The Talkies' nodig voor we alle geheimen van deze plaat ontdekt hebben. En is dat niet wat muziek zo spannend kan maken?