Gina Eté - Prosopagnosia

Backseat

“Hybride pop”. Zo hadden we het nog niet gehoord. Naar verluidt is het een soort cocktail van eigenzinnig songwritership, popmelodietjes en wat complexere instrumentale en elektronische composities. Oh ja, en doe er gerust ook nog iets bij als genderflexibel. In het geval van Gina Eté steekt de entourage graag een vlaggetje op met de namen Cat Power, Björk en Juana Molina op. Nochtans vinden we geen van de drie terug op de tweede langspeler van deze Zwitserse violiste-componiste.

Wat we wel terugvinden, zijn enkele hoog gestemde mijmerliedjes met een mooie onderbouw van klassiek-elektronische arrangementen. Gina Eté heeft trouwens wel wat om over te mijmeren: prosopagnosia, een aandoening waarbij je bekende gezichten plots niet meer herkent, tot zelfs familie en vrienden toe. Waarbij de zangeres zichzelf meermaals de vraag stelt of dit een handicap, dan wel een deugd is. Want als je iemand niet herkent, kan je hem of haar ook onbevooroordeeld en met een schone lei benaderen. Er valt wat voor te zeggen, want dit idee past natuurlijk helemaal bij het gendervrije etiketje dat Eté zichzelf opkleeft.

Los daarvan mag je het op deze mooie en intieme plaat stellen met wat duistere, broze liedjes met een boze en onthutste ondertoon. Zoiets als het duidelijk getitelde Fxxx You:You, waarbij de titel de bekrompenheid van Duitse politici aanvecht die zich blijven verzetten tegen inclusiviteit in hun “Umwelt”. Liedjes waarbij de frêle stem van Gina Eté in rijke arrangementen van altviool, piano, synth en gitaar floreert – instrumenten die ze grotendeels zelf inspeelt.

En daar valt helemaal niets fouts over te zeggen, net zomin als over de vederlichte shufflebeats of triphopgrooves die deze songs binden. Deze “hybride” popplaat is dan ook een prima aanrader voor muzikale liefhebbers die graag wat dieper en vooruit durven te denken. Of durven te dromen.