Gilla Band - Most Normal

Rough Trade

Wat u er verder ook over denkt, het was een moedige stap van Gilla Band om volop te gaan voor die naamsverandering. Dat heeft toch altijd bepaalde commerciële gevolgen. Maar laat commercieel nu net iets zijn, waarvan deze jongens zich niet al te veel lijken aan te trekken.

'Most Normal' als titel kiezen getuigt al meteen van de humor, die Gilla Band hanteert. Iets waar frontman Dara Kiely ook voor gaat, als hij de teksten schrijft bij deze unieke muziek. Single Eight Fivers was daarvan al een goed voorbeeld (“I spent all my money on shit clothes / I put them in the wash / In a brand new Bosch”). En Bosh is echt niet het enige merk dat in die song voorbijkomt. Aldi, Lidl, Spar, we kennen ze ook aan deze kant van het kanaal en weten allemaal waar ze voor staan. Grappig trouwens dat Binliner Fashion ook al over kleding gaat. Kiely lijkt er het geduld bij te verliezen, terwijl de industriële geluiden je bijna letterlijk om de oren slaan. En dat alles over roffelende, scherpe drums.

Voor we aan die single toe kwamen, werden we eerst wakker geschud door de onbeklimbare berg aan feedback, die The Gum is. Alsof ze alle “normale” (pun intended) geluiden, die uit de instrumenten komen, wegknippen en enkel de rest overhouden. Gushie is ook zoiets. Het surft op een soort van golvende, steeds herhaalde beweging, maar ontaardt uiteindelijk in pure ruis.

Let wel: dat doen ze niet altijd. Backwash rijdt op een hypnotiserende basriff, waarover Kiely de teksten declameert en waarbij ook nog iets van wegdraaiende klanken worden gevoegd. Samen met Post Ryan, dat leunt op iets wat voor discodrums zou kunnen doorgaan, is dat waarschijnlijk het … euh, meest normale - damn, doen we het weer! - nummer uit de plaat. Maar staar u daar vooral niet op blind. Misschien kan I Was Away – is dat nu echt een gitaar die we daar horen? – daar ook nog aan toegevoegd worden. De riff zoekt zich zowaar een weg naar de mainstream, zij het een klein, pissig zijstroompje dan.

In The Weirds mag Kiely voluit gaan. Het is dan ook meteen het langste nummer op de plaat, dat vanuit een alweer golvende geluidsbrij evolueert in een ritmisch nervositeit, waarover de frontman poëtische woorden uitkraamt. En opnieuw zijn er allerlei referenties (“You made a giant picnic for Adam and the Ants / And crumbled into a sort Prince Charming dance”) die opduiken, terwijl de muziek het steeds verder overneemt.

We hebben die plaat nu al een aantal keer gespeeld en nooit staat ze het toe om te verworden tot achtergrondmuziek. Dat is een verdienste.