Giant Giant Sand - Tucson
Fire Records
Het wordt steeds moeilijker om zelfs maar de namen van hippe bands bij te houden. Van al die drukte zou een mens het noorden verliezen. Voor je een plaat goed en wel beluisterd hebt, ligt er al een stapeltje van vijf nieuwe klaar, die allemaal aangeprezen worden als onmisbaar, de plaat van het jaar, een nieuw en fris geluid.
Nochtans is niets ons zo aangenaam als terugkomen bij een oud en vertrouwd geluid. Giant Sand kennen we al meer dan twintig jaar en de veranderingen kwamen geleidelijk, met mondjesmaat, naarmate Howe Gelb ouder werd, minder drugs nam en meer en meer zin had in eenvoud. Onder zijn solo-naam permitteert hij zich af en toe nog wat extravagantie, met mooie door gospel of flamenco beïnvloede platen tot gevolg, maar als Giant Sand gaat hij met zijn vaste groep muzikanten steevast voor dat typisch Latijns-Amerikaans geluid.
Deze keer is de correcte naam van de band Giant Giant Sand, want de groep is uitgebreid met muzikanten die Howe Gelb op de baan heeft leren kennen. 'Tucson' is zo een “country rock opera” geworden, over een man die zijn thuisstad achterlaat en na wat ronddwalen een nieuwe liefde vindt en in een Mexicaanse gevangenis terechtkomt.
Dat klinkt verontrustend, maar dan heeft u de nummers niet gehoord. Van de verhaallijn valt weinig te merken, dus ze stoort ook niet. De trompetten en de slidegitaren geven dat aloude Mexicaanse accent dat het handelsmerk vormt van Giant Sand.
Het nieuws onder de brandende woestijnzon komt van de stemmen, die Howe Gelb verzameld heeft op dit album. In het trage, melancholische Love Comes Over You snijdt de stem van Brian Lopez door merg en been over een huilende slide guitar en een eenvoudig pianootje. De schurende stem in The Sun Belongs To You steekt af tegen een subtiele vrouwenstem zoals die van Mark Lanegan bij Isobel Campbell. In het zwoele Ready Or Not mag de vrouwenstem zelfs alleen schitteren en de pianoballad Not The End Of The World is de meest ontroerende jazz die we in tijden hebben gehoord.
De songs die Howe Gelb voor dit album heeft geschreven lijken te profiteren van de kruisbestuiving die het nieuwe bloed in de band meebrengt. Ook zijn “typische” nummers, zoals bijvoorbeeld Recovery Mission of Forever And A Day klinken geïnspireerd en mooi.
Veel nieuwe fans zal hij niet winnen met ‘Tucson’, maar dat maakt op dit moment niet meer uit. Wie al van Giant Sand hield heeft er een plaat bij om te koesteren, dat is wat telt.