GHUM - Bitter

Everything Sucks Music

De postpunkgolf heeft nu ook de Iberische kust bereikt en het is een tsunami geworden.

Eigenlijk ontstond drie jaar geleden al een eerste rimpeling in de branding, toen het kwartet de tweede ep ‘The Coldest Fire’ uitbracht en singles Get Up en California gedraaid werden door de BBC. En eigenlijk opereert GHUM niet eens vanuit Spanje, maar vanuit Londen, maar toch is de Spaanse (en Braziliaanse) afkomst nog duidelijk te horen. Laura Guerrero Lora (zang), Jojo Khor (gitaar), Marina MJ (bas) en Vicki Ann (drums) weven geregeld Spaans tussen de verder Engelstalige teksten en bezitten dat typisch vurige karakter dat wij kille Westerlingen wel eens durven associëren met zwartharige furies uit het zuiden.

Het viertal gebruikt muziek als ventiel waarlangs de opgebouwde woede kan ontsnappen als het even allemaal te veel wordt en laaft zich aan bands als The Cure, Soft Kill, DIIV en Pixies. Dat leverde wereldwijd een verhoging op van de polsslag bij liefhebbers van het genre en dankzij het eerste volwaardige album zal de opwinding nog wel langer aanhouden. GHUM klinkt immers geloofwaardig. De woede is niet gespeeld en geen flauwe echo van illustere voorgangers in het genre. Dat gevoel belangrijk is, blijkt al meteen uit de razende opener Some People waarin Guerrero Lora smeekt om pijn: “Poke my wounds / Hurt me please / I wanna feel something.” En de bandleden willigen die bede in met gitaren die de wond opentrekken, een bas die in de (en onze) maag bonkt en drumsalvo’s als naaldenprikken.

Misschien moeten we ook de afwisseling van Engels naar Spaans bekijken als een uiting van emotie. Dromen en verwensen doet immers iedereen in de moedertaal. Zo ook Laura die aan het eind van het ziedende Deceiver verklaart met bloed een portret te schilderen op de muur. Ook de titeltrack is één brok frustratie, maar gelukkig klinkt GHUM niet heel de tijd als een bende krijsende Gorgonen. In een nummer als Over And Over overheerst een gevoel van neerslachtige berusting. De gitaar van Khor galmt als in een donkere gothkelder, de bas en de drums laten het kopje hangen en Guerrero Lora kan uiteindelijk alleen nog “I hate you / I hate you” zuchten.

Wie het onderwerp van het diep kervende liefdesverdriet is en oorzaak van alle gevoelens, die daarbij horen, komen we uiteraard niet te weten, maar dat hoeft ook niet. De gevoelens zijn overweldigend herkenbaar en dramatisch genoeg vertolkt om te raken, maar niet zo over de top dat het lachwekkend wordt. Fans van het Belgische ILA of de Nederlandse Ioana Iorgu zullen dit bittere debuut zeker ook kunnen smaken. Het bevat dezelfde gruizige energie, maar toch weer een tikkeltje anders.