Ghostpoet - Dark Days + Canapés

Pias Records

Met 'Dark Days + Canapés' bevestigt Ghostpoet al het goede uit eerder werk.

Dark Days + Canapés

Ghostpoet is na het meer gitaargetinte 'Shedding Skin' terug en daar kunnen we alleen maar blij om zijn, vooral ook omdat Obaro Ejimiwe het zichzelf niet gemakkelijk blijft maken. 'Dark Days + Canapés' leunt met zijn gitaarwerk dichter aan bij 'Shedding Skin' dan bij zijn weergaloze, door kale beats aangedreven debuut.

Ghostpoet komt op het nieuwe 'Dark Days + Canapés' uiterst zelfzeker voor de dag. Hij beseft natuurlijk dat hij over een bijzondere sound beschikt die het zeker in zweterige, duistere concertzalen uiterst goed doet. Hoor bijvoorbeeld hoe hij met de korte, claustrofobische opener One More Sip de luisteraar meteen een uiterst onheilspellende track serveert en in een donker, ondergronds hol meeneemt waarin ongemakkelijkheid het kernwoord blijkt te zijn.

Ook het erop volgende Many Moods At Midnight illustreert dat Ghostpoet misschien wel het meest donkere en sombere album (de vooruitgeschoven single Trouble + Me) uit zijn carrière maakte. Check gerust ook hoe hij op maniakale en manische wijze "fighting for what" monkelt tijdens Karoshi

Ghostpoet is van nature uit een verteller. Dat blijkt ook uit zijn nieuwe, door Leo Abrahams geproduceerde album. Samen met geestesgenoot Abrahams (Brian Eno, Jon Hopkins) zocht Ghostpoet naar manieren om zijn streetwise verhalen te onderbouwen met de juiste, vaak donkere en duistere klanken die deel uit maken van zijn unieke klankuniversum.

Tussen de songs door wordt de reden van die donkerte en somberte duidelijk. Zeker ook omdat Ghostpoet niet vies is om stelling in te nemen. Hoe duidelijk kunnen tracks als het groovy, maar vuile en agressieve Immigrant Boogie (een krachtige vuist) en de knappe sfeerzetter Blind As A Bat, waarin wat dissonante, door Talk Talk beïnvloed pianowerk opduikt, wel niet zijn?

Dat het heel erg verkeerd loopt, wordt ook het zich maar al te traag ontvouwende We're Dominoes duidelijk. Weer die donkere, sombere vaststelling: we zijn slechts dominosteentjes, verandering in het systeem zal maar heel moeilijk tot stand komen. Gaandeweg kan je dus niet anders dan vaststellen dat dit 'Dark Days + Canapés' zijn meest politiek geladen album is.

Elders lijkt het alsof we in een dansclub zitten en Ghostpoet zijn levenswijsheden op bluesier toon zet (het waltzerige, op strijkers terende Dopamine.. If I Do). Wij horen daar heel even een krachtige, levensbevestigende maar soulvolle echo in van Angie Stones' Wish I Didn't Miss You.

Daarnaast voel je ook aan hoezeer hij worstelt met de hem toegedichte sterrenstatus (het catchy, met een gospelkoor versierd Freakshow - een van de vele hoogtepunten op dit nieuwe album), zeker na de samenwerking op Come Near Me met een Grote Naam als Massive Attack. Al is dat geworstel met macht en status ook een van de vele redenen voor de donkere, claustrofobische sound die hij hier neerzet.

Opvallend is dat Ghostpoet zich op dit album meer dan ooit zich bedient van gitaarwerk. Dat hoor je aan het begin van het album, maar ook op Live>Leave - de worsteling met de eindigheid van dit leven - duiken er allerhande, door elkaar gestuurde en soms overstuurde gitaren op. Bovendien zocht de Britse muzikant naar een manier om zijn stem minder prominent naar voren te schuiven.

Minstens zo opmerkelijk is dat hij er in tegenstelling tot voorganger 'Shedding Skin' geen uitgebreide gastenlijst op nahoudt: een enkele keer zijn er guest vocals van singer-songwriter EERA en ook Daddy G (Massive Attack) levert op Woe Is Meee kort en beperkt een beperkte vocale wederdienst.

Met 'Dark Days + Canapés' bevestigt Ghostpoet al het goede uit eerder werk. Deels slaat hij een andere richting in. Toch valt vooral op dat hij met dit album een donker klinkend album maakte, dat erg aansluit bij de sfeer van 'Mezzanine' (Massive Attack) en het werk van ghetto superstar Tricky. Een pikdonker album ook qua kleur (o.a. contrasterende wit/zwart op de hoes) en invalshoek, al hoort het misschien ook zo in deze getroubleerde tijden waar hij met zijn muziek een soundtrack voor biedt.

29 augustus 2017
Philippe De Cleen