Ghost - Impera

Loma Vista Recordings

Kijk, je bent fan van metal gimmicks of je bent het niet. Feit is wel dat Ghost omwille van de intrinsieke muzikale kwaliteit minder tegen de benen trapt van de écht stoere metalsoldaat dan pakweg een Rammstein, Sabaton of de zoveelste Kiss-reïncarnatie. Van de andere kant kan je dan weer niet ontkennen dat “Papa Emeritus VI” en zijn band van “Nameless Ghouls” denken in termen van groot, groter, grootst. Ziehier ‘Impera’.

Vier lange jaren wachten. Eindelijk is het zover. Schuld van een Chinees C-beestje natuurlijk. Want je weet dat Ghost enkel maar een plaat uitbrengt als die compleet af klinkt en die - in dit geval - met Deep Purple- of zelfs Meat Loaf-achtige grandeur en theatrale dramatiek omkaderd wordt. Gekoppeld aan een onmiskenbaar Iron Maiden-achtig artwork dan. Dus ja, bereid je gerust voor op een fijn dozijn “classic rock”-stampers.

Of je mag al bijna rockballads zeggen, wanneer ‘Impera’ met een soort van intro-anthem binnenmarcheert en zijn Imperium opzet. Gillende hardrockgitaren, headbangdrums, dubbele solo’s, trotse dubbelzang en een melodische groove, de Zweden lijken inderdaad weer boven zichzelf uit te groeien. Zoals ze het zelf uitdrukken: “We’re building an empire of the ashes of the old”, in de eerste echte song, Kaisarion.

En toch klinkt deze plaat niet zo glad en gepolijst als de voorganger, het grootste verwijt dat de band met de Grammy-nominatie in 2018 naar het gemaskterde hoofd geworpen kreeg. Onder meer het vakkundig gitaarwerk van Opeths Fredrik Åkesson zorgt voor toch wel enkele structurele haken en ogen met veel technisch complexe solo’s. Dat geeft dit album meer balans en maakt dat het hapklaar Bon Jovi-singalong gehalte lager ligt.

Spreekt voor zich dat je nog wel veel vurige gitaarbridges krijgt en dat de band nog speelt met kerkorgel en koor om de songs extra zwaartekracht te geven. Maar het valt toch vooral op hoe gevarieerd deze plaat klinkt en - zoals beloofd - niet één zwak nummer kent (hoewel Darkness At The Heart Of My Love misschien net wat té langdradig aansleept). Moeten we Papa VI en zijn naamloze zielen dan ernstig gaan nemen? In een laaggestemd en zelfs ietwat psychedelisch Call Me Little Sunshine lijkt het daar wel even op. Net als in het wel heel erg stoer knallend, bijna zeven minuten lange Watcher In The Sky met die zware heavy-metal-groove.

Hoe het ook zij, dankzij de grootse sound en “We rule the world”-teksten stoomt Ghost zich duidelijk klaar om een nieuwe generatie hardrockbands te leiden. En op de nieuwe, traag stampende rock classics gaan zonder twijfel duizenden langharige fans zich een stijve nek bangen. De inspiratie voor deze plaat ligt in het boek ‘The Rule Of Empires’ (Timothy Parsons). In het licht van huidige derde wereldoorlog misschien een beetje een ongelukkige thematiek. De dodenmars, die donkere hoorns en trombones in het tussenliggend instrumentaaltje Dominion blazen, zijn in elk geval welgeplaatst.

Met ‘Impera’ bewijst Papa Emeritus IV (voor deze vierde reïncarnatie geïnspireerd op Kardinaal Copia) en de aanhangers in elk geval veel meer in de mars te hebben dan uitgedokterd metaltheater.