Gesman - Olput Blues
Mayway Records
Het blijft toch wel goede grond daar in West-Vlaanderen. Wat het zingen in eigen dialect betreft, mogen we toch wel stellen dat de West-Vlamingen op kwalitatief vlak de rest helemaal uit het wiel rijden. En dat ondanks of net dankzij het feit dat de rest van het land er geen jota van begrijpt. Gesman is één van die sterren aan het West-Vlaamse firmament. De Kortrijkse groep timmert al zo’n twintig jaar aan de weg en met ‘Olput Blues’ leveren ze een aardig werkstuk af.
Ondergetekende heeft in een ver verleden ooit een West-Vlaams lief gehad, maar die daar opgedane voorkennis blijkt toch te beperkt om veel te begrijpen van het gewauwel van Gesman. Als geste staan er wel twee songs in het Engels op. Dat is misschien wat vreemd, maar we krijgen vooral het gevoel dat dat bij Gesman gewoon zo hoort. Daarbij, het tekstboekje brengt gelukkig ook redding. “We goan de lul van ’t joar tot ridder sloan mè ne salami, en èm ton, integroal, in blokskes snien veu bi de martini”, klinkt het in opener Veel Dust. Toegegeven, als je je blindstaart op de lyrics, zou je misschien kunnen gaan denken dat het allemaal wat carnavalesk is.
Maar vergis je niet: het zit muzikaal meer dan snor bij de Kortrijkzanen. Het eerste nummer is al erg interessant. Het is de start van een erg bijzondere, psychedelische trip door de Leiestreek en Veel Dust is eigenlijk meteen een perfecte voorbode van wat volgt: het klinkt rauw, het klinkt zelfs wat vuil, het kruipt ook onder je vel en vooral… het blijft spannend. Na een minuut of vier komt er plots een saxofoon in het spel en die geeft het nummer een heel andere wending om zelfs uit te komen bij een zinderende finale.
En dan komt dat tweede lied, tevens de eerste single: Mankepwot. De saxofoon doet daar al van in het begin mee en je krijgt hier een heel ander effect. Plots klinkt het allemaal behoorlijk vet en fonky om ABN te citeren. Je hoort doorheen de hele plaat dat dit zestal een geoliede machine geworden is. Wat opvalt en ongetwijfeld ook de verdienste is van producer Reinhard Vanbergen (die u kent van onder andere Das Pop en The Happy), is dat ze behoorlijk uniek klinken en dat ondanks de stijl die bijna de hele plaat varieert. Er is ruimschoots plaats voor de blues, die de titel belooft zoals in Schmuck en het uitstekende Sletje en Slunse, maar er is ook ruimte om het gaspedaal even heel stevig in te duwen zoals in Hotdog. En Weeping Back @ The Willow schurkt zelfs wat aan tegen country. Het vocale schuurpapier van zanger Steven Vervaecke blijft steevast moeiteloos overeind.
Het maakt deze release bijzonder interessant. ‘Olput Blues’ is geen instant hapje, maar een veelzijdige brok die, als je ze de tijd gunt om ze rustig te verteren, lekker smaakt. Levenswijsheden als “W’en ol vee liever koas dan de goaten, ol stienk’n we ut onzen bèk”, krijg je er gratis bij. Een olput blijkt overigens een beerput. Meer heeft u wellicht niet nodig om deze fijne plaat te ontdekken. Tenzij een West-Vlaams lief natuurlijk.