Gentle Knife - Clock Unwound

Pias Records

Het debuut klonk wijdlopig en diffuus, al kan het tiental muzikanten daar ook voor iets tussen gezeten hebben. Op opvolger ‘Clock Unwound’ weet Gentle Knife de wijdlopigheid binnen de perken te houden, maar de line-up blijft op getalsterkte. En dat is een goede zaak, want het diverse kleurenpalet is essentieel voor de kwaliteiten van dit Noorse, progressieve gezelschap.

Met gemengde zang, mellotron, fluit, sax en trompet dipt de signatuursound de tenen diep in jarenzeventigprogrock, maar er is onmiskenbaar een moderne insteek. De tijdloze melancholie en de catchy melodieën stellen de band open voor een breder publiek. ‘Clock Unwound’ zou weleens een sleutelalbum kunnen worden van de progscene in het nog prille millennium.

De meedogenloos voortschrijdende tijd is het hoofdthema op deze tweede plaat die in de grond delft naar levens, overschaduwd door hunkering en desillusie. Plannen lopen in het honderd (het elegante Plans Askew), geliefden verraden elkaar en dromen vervagen (Fade Away). Maar toch, als de berusting in een dystopisch innerlijk landschap intreedt, blijven er momenten van schoonheid hangen. Gentle Knife snijdt en zalft. Het is dit brede palet aan emoties waardoor de luisteraar moeiteloos aan hun lippen hangt.   

De vintage opname verwijst naar klassieke bands als Van Der Graaf Generator en King Crimson, maar de Noren brengen een eigen variatie op de gecontroleerde chaos: onverwachte en dramatische wendingen, felle rockpassages (de epische titelsong), Latin en jazzelementen (Smother), mystieke folk (waar ook een Opeth vandaag gebruik van maakt), en dat alles ondersteund door donker symfonische toetsen. Van dit Gentle Knife gaan we ook in de toekomst nog grootse dingen horen.