GENN - Unum

Liminal Collective

Vergeet “the power of three”. Met vier ben je sterker.

En het is maar goed dat de vier muzikanten van ĠENN elkaar vonden. Want elk van hen voelde zich een buitenstaander. Drie van de vier (gitariste Janelle Borg, zangeres Leona Farrugia en bassiste Leanne Zammit) komen van Malta en de enige, die geboren werd in de stad van waaruit ze nu opereren, drumster Sofia Rosa Cooper, heeft ook Jamaïcaans en Portugees bloed door de aderen vloeien.

De band bestaat al tien jaar, maar heeft nog maar één ep op het cv staan (‘Liminal’ uit 2021). Debuutsingle Duda Dance kwam een jaar eerder uit. Ondanks het verwarde karakter deed de ep het niet onaardig, maar de bom barstte pas echt bij A Reprise (That Girl), de tweede single uit deze plaat. Een ziedende, rauwe postpunksong met een geweldige opbouw en een stukje slampoetry dat heerlijk mee te brullen is.

Als eeuwig buitenbeentje scherpte Farrugia deobservatieskills aan. In het geval van A Reprise (That Girl) ook het vermogen om haar eigen gedrag te ontleden. De song is dan wel in de derde persoon geschreven, maar gaat wel degelijk over het eigen dweepgedrag met een voormalig idool aan wiens voorbeeld ze wenste te voldoen.

Schrijven vanuit het perspectief van een ander of soms zelfs vanuit objecten is iets wat Farrugia wel vaker doet. Haar woordgebruik is zowel direct en direct als doorspekt met metaforen en ze kent de klassiekers. Zo verwijst de titel van leadsingle Rohmeresse naar de Franse nouvelle vague-regisseur Eric Rohmer.

Ook muzikaal gebeurt er heel wat. De meeste songs kan je dan misschien wel labelen als “postpunk”, maar door de verschillende muzikale achtergronden en interesses van de verschillende leden en hun culturele achtergrond, heeft ĠENN iets unieks.

En dan is er ook nog het geheime wapen, saxofonist Oli Genn-Bash. Die komt op verschillende nummers meespelen en geeft nog een extra dimensie aan de klank, als de soms oosters klinkende stem van Faruggia, het kaleidoscopische gitaarwerk van Borg, de jazzy drumpatronen van Cooper of het unieke baswerk van Zammit dat al niet doen. Luister in deze optiek zeker eens naar buitenbeentje Calypso (genoemd naar het eiland waarop Borgs moeder geboren werd).

Ondanks de verschillende invalshoeken en achtergronden vormt de band duidelijk een sterke eenheid (‘unum’ in het Latijn) en dit debuut is zonder twijfel één van de sterkste van dit jaar.