Gary Olson - Gary Olson

Tapete Records

Gary Olson

Kleine valies, statische pose, verlaten tarmac ... het solodebuut van The Ladybug Transistor-zanger Gary Olson oogt erg ruimtelijk, ongedwongen en beschouwend. Met zachte songwriterklanken en extra toetsen van viool en piano, afkomstig van de Noorse broertjes Åleskjær streelt de rasechte Amerikaan Olson elf songs lang het oor.

In die valies zit overigens Gary Olsons trompet, zijn lievelingsinstrument en naast de klassieke instrumenten en bovengenoemde bijdragen een belangrijke sfeermaker op dit album. Alles onder leiding van de warmzacht toefluisterende stem van de zanger zelf natuurlijk.

WACHT! Even opnieuw. Bovenstaande opsomming van feiten klinkt compleet ongeïnteresseed, niet boeiend en doordeweeks. En dat doet dit album echt wel oneer aan. Want hoewel er niet één song zal zijn die langer dan tien minuten blijft kleven, is er zo’n soort van prikkel op deze plaat die leidt tot beluisteren, opnieuw beluisteren en opnieuw beluisteren.

Want hoewel de eerste tracks gemakkelijk binnen schuiven – als akoestische man-gitaar-drums-liedjes met melancholische viool of brandende trompet-outro’s – later krijgt dit all seasons-album toch wat meer kronkels en muzikale uitdagingen. De grote kunst van Gary Olson is om eenvoudige sfeersongs te doorweven met van die dwarse noten en onvertrouwde arrangementen, die toch mooi onder de mantel der liefde blijven. Het is van een band als Prefab Sprout geleden dat we achter het etiket “indiepop” nog zoveel compositorische diepgang vonden.

Het zal een beetje voorspelbaar en krom lijken, als we zeggen dat deze muziek de berekende, gerijpte kunst van Amerikaans songwriterschap combineert met Scandinavische, neoklassieke dromerigheid. En toch is voor “the best of both worlds” wel wat voor te zeggen. Zowel in lente, zomer als herfst: drie van de vier seizoenen, die duidelijk passeren in songs die van uptempo en jolig thematisch tot wat slepend en melancholisch evolueren.

En dan gaat het nog niet over de symboliek. Al is het maar omdat de songwriter op de hoes over de landingsbaan loopt van de eerste vlucht New York – Noorwegen (1935), mister Olson zowel op de hoes voor als achteraan deze plaat erg afstandelijk overkomt en dit solo album eindigt met de zin “Knowing you won’t stay”, alvorens zo’n honderd “thradata’s” aanbreken. Dus ja, afstand en bewust kijken vanop een afstand is een onderliggende issue die in een song als Postcard From Lisbon - een soort van romantical tourist guide - mooi overkomt. Aangrijpend en toch net niet toereikend. Het zal allicht een Covid-19-trend worden om een soort van social distance music te maken. Magisch en net niet tastbaar, onder een easy music-mantel. Oh ja, en in het geval van een inspiratieloos Diego It’s Time ook gewoon spuuglelijk.

Rock on, Gary. Luv U.

1 augustus 2020
Johan Giglot