Gang Of Four - Happy Now
Gill Music
De spirit is dezelfde, de muziek geëvolueerd. De legendarische Britse postpunkband Gang Of Four kende zijn muzikale hoogdagen halfweg de jaren tachtig, maar heeft in feite nooit opgehouden met onder de gordel te kicken. Met ‘Happy Now’, geheel in eigen beheer uitgebracht, doet de band meer dan ooit zijn eigen zin. Moedig, maar daarom nog niet wereldschokkend.
De negende langspeler van Andy Gill en zijn bende komt exact vier decennia na Gang Of Fours debuut Entertainment!. Wat gebleven is: de snijdende teksten en eigenwijze gitaarhoeken (die de melodie nooit verliezen). Wat veranderd is: de band is meer en meer aan de slag gegaan met elektronica en neigt met digitale beats en productie naar de brede waaier muzikale, Britse indiehipsters.
Welkom twenty first century grooves dus. In het geval van opener Toreador met geschifte shizzledrums versus bashooks versus samples. Om daar dan met dat typische hoge gitaartje door te snijden. En om Andy Gill met zijn net na de beat slepende stem tegengas te laten geven. Daarmee is de band voorgoed de digitale revolutie in gestapt: een soort van postcyberpunk-geheel. Luister maar eens naar het hoekige kader van single Yvanka: My Name’s On It – net als de vorig jaar uitgebrachte ep een rechtstreekse aanval op de dochter van de Amerikaanse president. En ja, in die technologische omgeving is het wat aanpassen als je de oude gitaar-versus-drumhooks van dit energieke combo gewoon bent.
Maar besef goed dat Gang Of Four nooit echt doet aan populisme. Verwacht geen pompende en afstompende 4x4-beats of suikerzoete synthesizermotieven. Geen effectjes die worden ingezet om hipster te spelen, maar wel digitale spielereien die de creativiteit ondersteunen. Geen thematische melodieën die in het hoofd blijven rondspoken, maar een constante van wentelende en wijzigende partijen die passen binnen het elektronisch ritmische kader. Bij momenten als I’m A Liar knipoogt de band zelfs even richting de snijdende industrial van Nine Inch Nails.
Niet dat de Gang hier een tien op tien-score verdient, hoor. Sommige bijdragen als Don’t Ask Me zijn muzikaal net wat te weinig uitgewerkt om in het oor te springen. Het constant rusteloze karakter versus de afgebakende ritmiek wordt hier iets te sterk ten top gedreven. Dan liever het haperende, sferische begin van Change The Locks, een song die zowat de sterkste vocale en melodieuze lijn heeft sinds lange Gang Of Four-tijden.
Dus ergens past die nieuwe muzikale aanpak wel bij het politiek controversiële karakter van deze band (titels I’m A Liar en Alpha Male mag je ook gerust projecteren op de Amerikaanse stropop). DIY krijgt in Gang Of Four-termen gewoon een andere invulling, eentje waarin nog vele toekomstmogelijkheden zitten. Zoals het hoort. Ah ja, de titel van deze plaat? Die mag je natuurlijk door een stevig sarcastische bril bekijken.