Galahad - The Last Great Adventurer
Oskar Records
Dat Galahad-zanger Stuart Nicholson een uitgesproken mening over de wereld heeft, weten we sinds de albums ‘Empires Never Last’ en zeker ‘Seas Of Change’, dat met open vizier de Brexit van zijn landgenoten onder vuur nam. Op ‘The Last Great Adventure’ houdt de band zich eerder ver van de politiek, maar muzikaal klinkt men nog even actueel en urgent. Galahad blijft zichzelf verbeteren, zeker sinds gitarist Lee Abraham en bassist Mark Spencer de vaste kern aanvullen en voor continuïteit zorgen.
De naam Galahad roept pastorale landschappen op met ridders, jonkvrouwen en elfen, maar dat ligt al een hele tijd in het verleden. Ontstaan in de jaren tachtig in de slipstream van bands als Marillion, IQ en Pallas, heeft deze eigenzinnige ridder van de Ronde Tafel de sound geüpdatet met moderne keyboards en donkere, broeierige ritmes. De sterke hooks en de beklijvende melodieën zijn gebleven, ook op deze nieuwe worp.
Dit album gaat over bergbeklimmen. Althans in het titelnummer is dat het geval. In de andere songs is deze klim eerder te interpreteren als een metafoor voor een spirituele opstanding na covid. “You make us feel so alive”, roept het refrein in opener Alive de luisteraar toe. In Omega Lights wordt dat: “You make me feel like nothing else can / I don’t have to try, it’s right here inside of me”. Deze verrijzenis vindt zijn weerklank in de positieve vibes die het merendeel van het materiaal uitstraalt.
Met Blood, Skin And Bone duikt Nicholson letterlijk onder onze huid, op zoek naar wat ons als mens sterk maakt. Maar hij ziet er ook de schaduwkant van in: “The human freak show is here once again in all its perverted glory / (…) / By showing a complete lack of understanding for your fellow homo sapiens”. Het is de kracht van Nicholson alles rechtstreeks te benoemen, want hey, dit is progrock, een genre dat snel geassocieerd wordt met wollig taalgebruik.
Die kordate attitude blijkt ook uit Enclosure 1764. Aan de hand van landonteigeningen uit de achttiende eeuw kan hij toch weer zijn ei kwijt in de strijd tegen de huidige, onrechtvaardige Britse maatschappij. Dus toch een politiek album? Maar zet de zanger niet weg als een zwartkijker. Daarom eindigt het album met een hommage aan Robert ‘Bob’ Nicholson, die bergbeklimmer was en naar wij vermoeden familie van Stu: “You never let up, you never stop, you keep on going until it’s all wrapped up”.
Hoewel, eindigt? De twee bonusnummers zijn ook de moeite waard. Waarom Normality Of Distance en Another Life Not Lived apart staan, wordt snel duidelijk. De stijlbreuk met de reguliere tracks zit ‘m in de "sense of loss", die contrasteert met de levensenergie van het voorgaande. Another Life schreef Nicholson nog met Neil Pepper, de vierenveertigjarige bassist die in september 2011 de strijd tegen kanker verloor. Een passend eerbetoon op een album dat de grote klasse van Galahad wederom bevestigt.