Galactic Underground - G.U.
Wool-E-Tapes
Je bent fan of je bent het niet. Johan Geens is liefhebber van synthesizermuziek in hart en nieren. Niet enkel als organisator van het internationaal befaamde B-Wave-festival, maar ook bekend van zijn ambientproject Venja, bouwt Geens met zijn nieuwe project Galactic Underground een brug tussen vele gelijkgezinden in een stukje fabuleuze deep space music.
Handig bekeken natuurlijk: als festivalorganisator een synthesizergrootheid als Robert Rich inviteren en hem meteen mee laten opdraven op je plaat! Galactic Underground lijft wel meer gasten in, zoals de Noorse gitarist Erik Wøllo of de Oekraïense zangeres Roksana Vikaluk, die met haar hoge, etherische, Arabisch klinkende sirenezang een apart cultureel tintje aan dit album geeft.
Op de eerste plaats komt vanzelfsprekend het synthesizerwerk van Johan zelf; dromerig, minimaal, lang zwevend en voorzichtig in een geheel van omwellende drones of diep bubbelende tunes; meditatief en minimaal, tien keer op rij. Te beginnen bij een droneminimalisme van winderige, traag wentelende tonen: zowel hoog golvend als in bassen resonerend, waardoor dit album in aanvangsfase richting new age knipoogt (het broeierige genre, niet het pejoratief religieuze).
Vanaf de elf minuten durende, tweede track Sky Ripped sluipen wegdraaiende, piepende spacegeluiden binnen en vliegt deze trip meer en meer de dampkring uit. Want dat dit album met zijn fantastische, unieke 3D-foto’s van kosmonaut Patrick Vantuyne (mét 3D-brilletje!) een muzikale vertolking is van een astronautentrip naar de maan, leidt geen twijfel. Flarden van radiogesprekken tussen reiziger en thuisstation, ijle pulsen en hoog wegschietende tunes... The sky is the limit. Zo geeft Galactic Underground meer oude en vertrouwde synthesizerambient (denk gerust aan de repetitieve, hobbelende stijl van Pete Namlook) aan moderne klanken en invloeden zonder daarom ook maar een seconde uit de eigen comfortzone te treden.
En dan struikelen we misschien enkel even over de vreemde, exotische bijdrage van Vikaluk, die als een Oosterse Lisa Gerrard met hoog kronkelende stem en uitheemse taal de aandacht weer sterk richting aardbol zuigt, weg van deze verder erg kosmische muziek. Zeker complementair aan de toetsenconstructies van Johan Geens, maar in deze context misschien niet helemaal op zijn plaats. Dan komt Robert Rich met zijn diepe tribaldrums in Mirage of het traag solerende gitaarspel van Wøllo in Solitary Waves mooier tot zijn recht in het geheel.
Los daarvan is dit een enorm sfeervolle, boeiende en karakteristieke synthesizerplaat. Eentje waarmee je jezelf heerlijk kan losrukken uit de alledaagse sleur op deze aardkloot en waarbij dromen over uitheems leven toegestaan is.