Gabriel Rios - The Dangerous Return

PIAS

Geïnspireerd door zijn nieuwe habitat New York en gemotiveerd door het succes van de samenwerking met compagnons de route Jef Neve en Kobe Proesmans waagt Gabriel Rios zich aan een nieuw geluid. De basics (piano, drums, gitaar) worden nu eens tot op het bot ontleed, dan weer exponentieel gearrangeerd. Toch gebruikt Rios op zijn muzikale zwerftocht wel érg veel van andermans mosterd. 'The dangerous return' is een erg afwisselende maar vooral wisselvallige plaat.

The Dangerous Return



‘The Dangerous Return’ opent met twee bombastisch gearrangeerde songs. Het is een exacte kopie van het betere geluid van de jaren ’10: rijke harmonische, bombastische en uitbundige arrangementen met een voorkeur voor een pure, akoestisch klinkende instrumentatie en uitbundige zangpartijen die de grote tessituur niet schuwen. Een stroming ingezet sinds grootheid Sigur Rós met Með suð í Eyrum við Spilum Endalaust plots zijn opgewekte kant ontdekte, en waarin Grizzly Bear een van de recentste protagonisten is met het verrukkelijke Veckatimest.

Rios doet erg zijn best om zijn wagonnetje aan dit populaire treintje aan te pikken, maar You will go far en Dauphine (de eerste single) zijn niet meer dan flauwe doorslagjes van dit alles en vervallen onvermijdelijk in clichés. Je vraagt je ook af waarom drie muzikale raspaarden als Neve, Rios en Proesmans zo ver van hun eigen wei gaan grazen.

Verbaasd hoorden we vervolgens aan hoe Rios in The things we know Rufus Wainwright-gewijs het musicalgehalte (maar niet zozeer het niveau) van de plaat de hoogte injaagt. Die eer is weggelegd voor twee ingetogener nummers, die duidelijk nauwer aanleunen bij de muzikale roots van het drietal.

Zo toont Rios in Straight song met zijn aangenaam compacte sound en jazzy solo's (Jef Neve signature!) dat hij ook in zijn 'oude' stijl helemaal nog niet uitgezongen was. Waarschijnlijk het beste wat deze plaat te bieden heeft. Het filmische Old Shoes, met enkel Rios en zijn gitaar, begint aarzelend en nostalgisch dromend en zoemt en zoemt en zoemt dan naar zijn einde toe. De luisteraar knikt tot op het eind goedkeurend mee.

Helaas volgt dan Natural disaster: een plaatje dat op zijn Bart Peeters' gezellig voortdokkert, maar meer ook niet. Het opnieuw erg verhalende Tidal wave begint met een (te) vette knipoog naar Sigur Rós' Gobbledigook om vervolgens te evolueren naar een soort (jawel!) musical-adaptatie van de Bolero van Ravel. In titelsong The dangerous return krijgt Rios de steun van een hele rist hout- en andere blazers, maar ook dit nummer gaat nooit echt boeien.

Met deze bonte selectie aan stijlen en nummers die zomaar wat door elkaar lijken gegooid, is het natuurlijk onmogelijk om een zekere sfeer te creëren. Na elk nummer valt de gedesoriënteerde luisteraar van de ene (onprettige) verrassing in de andere en ook daarom komen de nummers nooit tot hun volle recht. De eclectische plaat bloedt helemaal dood met Gulliver, waarvan we ons nog vaag een speels pianootje herinneren, het nogal misplaatste Orion en de saaie poging tot jazz-standard Diamond.

In de elf tracks wordt een enorm traject afgelegd langs de gekste muzikale landschappen die elkaar in sneltempo afwisselen. Maar de vele horten en stoten maken de rit niet echt comfortabel. Wij kwamen alvast van een kale reis terug.

Thijs Dely

10 december 2010