Full Flower Moon Band - Megaflower
Silver Arrow Records
Soms moet je ver reizen om een opwindende rockplaat te vinden. Een enkele keer zelfs helemaal tot bij de tegenvoeters. Gooi de diesel dus maar in de camper, de kerosine in je privéjet of kies gewoon je favoriete streamingdienst.
Twee jaar geleden trok Full Flower Moon Band diepe sporen in het muzieklandschap van Australië met de plaat ‘Diesel Forever’, een plaat die hen ook tot in de VS en het VK bracht. Is Europa ondertussen ook klaar voor Kate 'Babyshakes Dillon' Herrington en de haren? Ongetwijfeld, want de band houdt het midden tussen King Hannah en Amyl And The Sniffers.
Uit dit nieuwe album werden reeds vier singles gepuurd en zo kwam de band ook op onze radar. Vooral focustrack Enemy maakte dat we snel vriendjes wilden worden met deze Aussies. De song drijft op een lekkere groove en Herrington klinkt hier lekker hees. Zoals Hannah Merrick, meer pratend dan zingend. Toevallig is het ook de favoriete track van de frontvrouw dus dat hebben we alvast gemeen.
Op ‘Megaflower’ behandelt de band thema's, variërend van existentiële overpeinzingen over leven na de dood (Illegal Things) tot sensualiteit (Man Hands en Come And Me) en klinkt het vijftal groter dan ooit. Je merkt duidelijk dat ‘Diesel Forever’ de nodige goodwill en budgetten genereerde. Gelukkig ging dat niet ten koste van de energie die de songs uitstralen. Babyshakes is dan ook een echte wilde meid. In opener Super Like Me valt ze meteen met de deur in huis en laat ze een gast weten dat zijn vader haar heel erg leuk vond op Tinder. Ze spot met de wanhopige mannen die ze daar soms ontmoet en geeft ze zonder gêne geen enkele kans.
Ze houdt van sterke venten als in Man Hands, Cowboy en Devil. Een zin als “Devil I know has got a big split lip / With the big strong grip and the big spiked tip”, uit laatstgenoemde laat wat dat betreft weinig over aan de verbeelding. En dat ze bereid is om te vechten om te krijgen wat ze wil, blijkt uit het stomende West Side waarin de gitaren een wilde paringsdans aangaan.
Dat het niet altijd vettig moet klinken, bewees single Baby, maar de eerlijkheid gebiedt dat het ook de minste van de vier was. Niet slecht, maar ook niets speciaals. Op de plaat is het dan weer wel leuk als afwisseling en vooral als rustpunt. Op een volgende moet je wachten tot helemaal aan het eind. Kiss Him Goodbye toont zowaar de meest “onschuldige meisjeskant” van Herrington (net zoals Take Love, het slotakkoord van ‘Diesel Forever’) en ook de band houdt zich in. Enkel wat toetsen begeleiden de zangeres op deze ouderwetse tegelplakker.
Of we deze band snel in onze contreien zullen zien, is twijfelachtig, maar van ons mogen ze zeker de verre reis maken!