Fruit Bats - The Pet Parade
Merge Records
Een kleine tien jaar geleden beleefden we een echte folkrockboom, toen zowel Mumford & Sons, Lord Huron, The Last Bison als Lumineers debuteerden, maar ook daarvoor waren er al tal van bands die het genre genegen waren. Denk maar aan Fleet Foxes en Band Of Horses. Fruit Bats is dit jaar zelfs al twintig jaar bezig en hoewel de band nooit de supersterstatus bereikte, leverden Eric D. Johnson en de zijnen al een pak mooie platen af. Ook nu weer.
Dat deze band (Johnson speelde ook nog in The Shins en Vetiver en richtte Bonny Light Horseman op) nooit echt giga wordt, weet de frontman maar al te goed. Getuige daarvan de openingswoorden van de meer dan zes minuten durende, hypnotiserende titeltrack: “Hello to all you out there / It feels like it’s been years and we’ve all been whispering to anyone who will hear / Here we are, once again here, weird in our own ways.” Hij heeft het in deze op twee akkoorden drijvende song eigenlijk over een gemeenschapsfeest waarop de inwoners van La Grange, Illinois zich verkleden en de huisdieren showen, maar ook over Fruit Bats zelf.
‘The Pet Parade’ is een lockdownplaat in de echte betekenis van het woord, ook al werden de nummers al voor de corona-uitbraak geschreven (Discovering dateert zelfs al van 2017). De producer – Josh Kaufman (Bob Weir, The National en Bonny Light Horseman) – en de muzikanten, die er op meespelen zoals drummers Joe Russo en Matt Barrick (The Walkmen, Fleet Foxes, Muzz), singer-songwriter Johanna Samuels, pianist Thomas Bartlett (Nico Muhly, Sufjan Stevens), en violist Jim Becker (Califone, Iron & Wine) moesten elk hun bijdrage inspelen in de eigen slaapkamer of studio. Nadien zijn dan alle tracks samengevoegd.
Dat is er gelukkig nergens aan te horen. Volgens Johnson hebben de songs genoeg intimiteit om te verbergen dat de instrumenten een miljoen mijl van elkaar verwijderd werden ingespeeld. En wie zijn wij om hem tegen te spreken? De meeste nummers klinken ingetogen en afsluiter Complete is zelfs te labelen als "stil en contemplatief". Alleen in Balcony, On The Avalon Stairs en Eagles Below Us worden de vleugels zelfverzekerd uitgeslagen. Het mocht eerlijk gezegd een keertje meer geweest zijn om meer dynamiek te creëren.
Maar gelukkig zijn er natuurlijk die verhalende teksten waarop Johnson je meetrekt in zijn wereld (Balcony) of waarin hij universele gevoelens vertolkt zoals Club Pilot en Her For Now, For You maar ‘The Pet Parade’ mocht af en toe toch een beetje gekker en iets minder mooi geklonken hebben. Nu lijkt vooral gestreefd te zijn naar verstilde schoonheid, maar is het niet zo dat een diamant feller lijkt te blinken naast een homp steenkool?
En hoe leuk is het niet om een parel te ontdekken in een ruwe schelp. Goed voorbeeld daarvan is eerste single Holy Rose, een nummer dat een ode is aan de oorspronkelijke bewoners van de westkust van Amerika en ingetogen begint, maar ook een ruwe gitaarsolo herbergt en mooi naar een climax toewerkt.
‘The Pet Parade’ is een waardig verjaardagscadeau van de volwassen geworden band, met songs van een beslagen songsmid, ingespeeld door een kruim aan muzikanten, maar het mist net dat beetje sterrenstof om legendarisch te worden.