Frequency Drift - Last

Gentle Art Of Music

De albums van Frequency Drift hadden ons nog niet eerder bij het nekvel. Maar met de zevende langspeler ‘Last’ is het recht in de roos. De band uit Bayreuth klinkt matuur, zelfs donkerder dan ooit, en met de komst van gitarist Martin Schnella (Seven Steps to the Green Door) als vast bandlid heeft men in de niche van wat ze zelf "cinematic prog" noemen, een flinke sprong voorwaarts gemaakt.

De muziek van deze Duitsers heeft altijd een sterk visuele component gehad. Dat de Engelse lyrics gewoontegetrouw niet gepubliceerd worden in het cd-boekje, is hier niet vreemd aan. Zo zal de luisteraar zich voluit kunnen concentreren op de imaginaire beeldenreeksen die voor het geestesoog voorbijtrekken. Die beelden zijn doorgaans zwart-wit, omdat ze de donkere sfeer van de verhaalstof benadrukken.

Zo ook de authentiek ogende foto’s die bij dit album horen, zoals de kinderfoto op de cover. Die kindertijd is een sleutel tot het begrijpen van ‘Last’. De oude beelden in de video bij Merry roepen een tijd op van feestjes, parades en kermissen. Toch is hier een donkere kant aan. Het is de suggestie van een verloren jeugd die enkel met de kracht van nostalgie even opnieuw tot leven komt. Ook in de andere songs verzamelt de protagonist oude foto’s en absorbeert hij de emoties die erin schuilgaan. De sterke opener Traces gaat zelfs letterlijk over de sporen die het verleden nalaat in geheugen en fotoalbums. Maar gaandeweg drijft de hoofdpersoon af in een ongezond obsessieve toestand.

En dat is ook de kracht van deze muziek. Die komt in de eerste plaats uit het hoofd en de handen van de klassiek getrainde keyboardspeler en bandstichter Andreas Hack. Sinds ‘Ghost’ (2011) evolueerde men naar een melancholische melange van artrock, ambient, folk en zelfs een vleugje metal. Essentieel zijn de bijdragen van Nerissa Schwarz, die met haar spel op elektrische harp en mellotron (naast Hack op de theremin) progressieve en wereldmuziekinvloeden in het instrumentale palet vermengt. Dit out-of-the-box denken zorgt voor een cross-oversound die met een vanzelfsprekend naturel door de huiskamer knalt.

Met het vijfde album ‘Over’ begon ook een songschrijvende samenwerking tussen Hack en Schwarz. Veel ruimte werd hier evenwel gelaten voor de stem van Isa Fallenbacher. Op ‘Last’ is zij intussen vervangen door de sirenenzang van Melanie Mau, die de hele kamer vult. Wat een verademing tussen al die andere female fronted bands die in het spoor van Within Temptation gladde, symfonische, gothic metal spelen alsof het uit een voorverpakt doosje komt.

Neen, dan is de integriteit van Frequency Drift boven elke verdenking verheven. Schnella’s gitaarspel is een zoektocht naar rijkelijke texturen. Luister maar eens naar het hoogtepunt Treasured. Het totaalgeluid op ‘Last’ klinkt live, warm en groots. De haast cinematografische arrangementen verlenen de muziek een kracht die bij de luisteraar een emotionele respons oproept. En is het niet dat waar het in muziek uiteindelijk om draait?