Fred Eaglesmith - Standard

Bluewater Music Corp

De Canadese singer-songwriter en icoon van de alternatieve country Fred J. Eaglesmith brengt met 'Standard' zijn drieëntwintigste studioalbum uit. Eaglesmith groeide op in een streng religieus gezin in het zuiden van Ontario, tot hij Elvis op televisie zag en hij net als zijn idool liedjes begon te maken. De veelgelauwerde muziekveteraan treedt zowat overal op. En met 'Standard' heeft hij een nieuwe reeks road proof songs klaar.

Standard

Eaglesmith is een multi-instrumentalist die met gemak van gitaar op trompet, harmonica en banjo en zelfs viool overschakelt. Toch laat hij laat zich op 'Standard' begeleiden door zijn muzikale echtgenote en eveneens multi-instrumentaliste Tif Ginn (mandoline, harp, trompet, melodica,..), Kori Heppner op drums, bassist Justine Fischer en gitarist Matty Simpson.

Zijn liedjes hebben betrekking op het dagelijkse harde leven op het platteland. Hij neemt er drank, drugs en de teloorgang van het boerenbestaan mee op de korrel en zijn songs worden bevolkt door lui die niet zelden een lief en/of een inkomen kunnen gebruiken. Toch staan die personages in deze rauwe, authentieke songs op een optimistische manier in het leven, ook al zitten ze opgesloten in hun situatie. Eaglesmith bevrijdt hen maar al te graag en stuurt hen de wijde wereld in.

Zo is er de heerlijke opener Twin City Mini, die het verhaal brengt van een koppige, antieke tractor die bijna de geest gegeven heeft. Tijdens Old Machine of Flames richt Eaglesmith zich tot een voormalige liefde. In die zin zijn het verhalen van eerder klassieke snit (denk: het narratieve van Springsteens' Nebraska met en ruime portie Elvis-romantiek), die weliswaar erg goed in het oor liggen.

De songwriter sleutelt graag aan machines (een fascinatie die hij met Neil Young deelt), maakt de handen maar al te graag vuil. En dat zowel op technisch vlak (Thermostat) als bij relaties (At Your Door, Miss Mary Jane). Een van de centrale thema's op dit album is het leren omgaan met imperfecties. Dat uit zich niet alleen in de teksten, maar ook in het geluid dat Eaglesmith & co produceren. In tijden waarin het digitale alles automatisch corrigeert, is het soms beter om vast te houden aan wat al bestond ("some things are worth holding on", zo gaat het in de opener).

'Standard' is in zekere zin vintage Eaglesmith, een naam die synoniem is voor muzikale ambacht, en oprechtheid; voor het geloof dat goede muziek zich allerminst laat vangen door clicks and likes of wat dan ook. Hij verfoeit ongetwijfeld Facebook en Twitter en zit veel liever thuis, om eigenhandig te knoeien aan een machine die nog altijd niet finaal de geest gegeven heeft.

We laten Eaglesmith tenslotte dan ook maar al te graag even zélf aan het woord: "Start writing songs when you’re ten years old. Grow up with poverty, agriculture, religion, and eight siblings. Run away from home. Hop freight trains. Start a business. Loose a business. Struggle to get any gig. Drive to Nashville with no money and pockets full of songs. Get a record deal. Lose a record deal. Win a Juno Award. Break down on the side of the road everyday for days on end. Become a cult hero and amass a following of self-proclaimed “Fred Heads.” Tour relentlessly. Become everyone’s favorite. Becomes nobody’s favorite. Follow your gut. Smarten up. Don’t care what anybody thinks. Be fair. Be loyal no matter what. Keep going. Soften up. Give people a break. Expect nothing. Give everything. Keep going. Allow yourself to be happy. Find out who you are and deal with that. Don’t stay in fancy hotels. Write good songs."

Fred J. Eaglesmith tourt onophoudelijk. Hij presenteert het nieuwe album live:

28 april De Melkerij (Zemst)
29 april Heartland Fest, Metropool, Hengelo
30 april Lux, Nijmegen
02 mei VerkadeFabriek (Den Bosch)
03 mei Paradiso (Amsterdam)
05 mei N9, Eeklo
06 mei Moulin Blues (Ospel)
07 mei Spaaskooi, Bakkeveen
08 mei Meneer Frits (Eindhoven)
11 mei Paard Van Troje (Den Haag)
12 mei Porgy & Bess (Terneuzen)
13 mei In The Woods, Lage Vuursche
14 mei 't Keerpunt, Spijkerboor

10 maart 2017
Philippe De Cleen