Frankie Cosmos - Vessel

Sub Pop Records

Dat Greta Kline de dochter is van acteur Kevin (de laarsopblazer en okselsnuiver uit 'A Fish Called Wanda') wordt hoe langer hoe meer een voetnoot in het licht van het repertoire van Frankie Cosmos.

 

Want laat ons eerlijk zijn: Frankie Cosmos is wel degelijk Greta Kline. De band (Luke Pyenson (drums, occasionele zang), Alex Bailey (bas, keyboards) en Lauren Martin (keyboards, synthesizers, achtergrondzang)) draait intussen dan al wel even mee in min of meer ongewijzigde vorm, alle songs (muziek en tekst) zijn van de hand van Kline.

Die songs, dat zijn er zowaar achttien, als lijkt ze te willen bewijzen dat een liedje niet per se vijftien minuten lang moet zijn om te boeien. Op deze plaat varieert de duur tussen tweeëntwintig seconden (!!) en ongeveer drieënhalve minuut. En de kleintjes zijn geen vulsel. Eerder integendeel, ze intrigeren misschien nog wel meer dan de langere songs.

Hoewel de muziek vrolijk heen en weer huppelt (weliswaar terwijl de nodige hordes – lees: breaks – genomen worden), lijkt de ondertoon op het merendeel van de songs tekstueel bijzonder donker. In die mate zelfs dat we even twijfelden of het wel goed gaat met Greta Kline (ze verzekerde ons intussen persoonlijk van wel). Met teksten als “I wasn't built for this world” (Cafeteria) of “And I knew if I thought really hard about flying / I could probably do it I'm just too tired for trying” (Jesse) zou je het ergste durven denken.

Dit is dus een break-up-album. Gedeeltelijk tenminste, want sommige van de songs dateren nog van in de periode toen het goed ging tussen haar en de vriend, die ze de deur wees. Wat dat betreft, kan je As Often As I Can en My Phone moeilijk verkeerd verstaan. Maar muzikaal sluit het wel mooi op elkaar aan. Daarin wordt eigenlijk weinig onderscheid gemaakt.

Zoek het in de punky lofi (denk vroege Blondie) wat die muziek betreft. Perfect hoeft het allemaal niet te zijn. Niet voor niets zijn een paar van de demo's gewoon zo op de plaat gekeild, gewoon omdat ze beter klonken dan de uitgewerkte versies met band. Op Ur Up (het enige nummer waarop ze piano speelt) hoor je haar zelfs knoeien en in The End hoor je de recorder uitgeschakeld worden.

Net omdat hier achttien songs op staan, is het zo afwisselend en krijg je amper de tijd om je te vervelen. Frankie Cosmos heeft het onder de knie. Het zal ons benieuwen wat ze met die kleine pareltjes gaat uitvoeren in DOK op 24 mei.