Frankie And The Witch Fingers - Data Doom

Fuzz

De zevende al voor Frankie And The Witch Fingers (de debuut-cassette meegerekend). En voor ons was de band tot op heden een nobele onbekende. Tijd om daar iets aan te doen.

'Data Doom' is een plaat met twee kanten. Dat lijkt misschien logisch (en al zeker voor het vinyl), maar buiten in de letterlijke zin heeft Frankie And The Witch Fingers ook een toch enigszins duidelijk onderscheid gemaakt tussen wat er op kant A en wat er op kant B staat. Het lijkt ons dan ook onwaarschijnlijk dat dat niet de bedoeling was.

De platenhoes geeft al enigszins aan dat het geen lachertje wordt. Ons doet het alvast denken aan één of andere Azteekse god, die klaar staat om u en bij uitbreiding de wereld te verslinden. Het wereldbeeld van deze band is er dan ook niet echt één van great expectations, maar lijkt eerder af te gaan op doemdenken.

En de teksten van de negen songs op deze langspeler lijken daar rechtstreeks bij aan te sluiten. Dat is al zo vanaf opener Empire, waarin rechtstreeks verwezen wordt naar het einde der tijden (het eschaton). En een song verder wordt het er niet echt vrolijker op: “When life has answered it's call / No party for my cadaver / No reason to have a ball”. Slik!

Muzikaal doet het ons denken aan de bands, waarvoor Frankie And The Witch Fingers eerder al wel eens het voorprogramma verzorgde. Dan denken we aan Ty Segall of Osees. Rauw krassend in de ziel spuwt frontman Dylan Sizemore de donkere teksten over psychobluesy indierock, die af en toe lijkt te zullen ontsporen, maar het uiteindelijk net niet doet. Knap werk trouwens van kersverse drummer Nick Aguilar, wiens getrommel ons van bij de eerste luisterbeurt opviel.

Puik is ook hoe de nummers, ondanks het toch hoge rockgehalte, ook altijd funky blijven. En dan met name de eerste vijf songs op de plaat, waarvan de dansbaarheidsfactor aanzienlijk is. Dat resulteerde in een mooie synthese. Misschien niet heel origineel, maar wel bijzonder genietbaar.

Vanaf Doom Boom lijkt de weegschaal dan meer en meer over te hellen naar de funk, terwijl de rock meer naar de achtergrond wordt geschoven, hoewel in Futurephobic (dat iets weg heeft van Devo) de snaren weer strak gespannen staan. Niks mis mee, want de intensiteit blijft wel aanwezig. En ook de teksten blijven scherp voor de maatschappij waarin we leven. In Mild Davis bijvoorbeeld: “Who’s a fascist in a dystopian maze? / Fueled up flashes of a modded human race”. Grappige titel ook (deden ze eerder al niet iets dergelijks met Lou Reed?).

Al bij al levert dat alles een degelijke plaat op. Zo eentje die bij tijd en wijle wel eens uit de kast zal komen, net wanneer we hem uit het oor verloren zijn. En een optreden van deze jongens lijkt al evenmin te versmaden.