Fozzy - Boombox

Mascot Label

Fel van leer trekken, dat kunnen deze Amerikanen wel. Met een hoes van een in brand staande ghettoblaster en een heuse “save the world”-Tour weten de powerrockers van Fozzy wat knallen is. Gegroeid als een high profile coverband met de naam Fozzy Osbourne - Heb je ‘m? -  staat Fozzy als een massief blok sinds het zevende studioalbum ‘Judas’ op eigen benen. Moet ook wel, als je weet dat dit heavy-metalgezelschap zich al dik twintig jaar schuil houdt achter imposante frontman en professioneel WWE-worstelaar Chris Jericho.

!!!Vooroordeel alarm!!!

Doorgaans halen we de neus op en staat onze vinger al aan de stopknop, wanneer we een album toekrijgen van een ex-WWE worstelaar die een tweede adem vindt als frontman van een metalcoverband en die in het verleden al vriendjes van Alter Bridge, Steel Panther of Megadeth als gasten uitnodigde (lees: hun studiotijd bekostigde). Zoiets ruikt voor ons een beetje te sterk naar oer-Amerikaans, jetset BFF’isme en groot-groter-grootst-termen. En als we in het verleden van Fozzy graven, kom je inderdaad uit op overdreven opgeklopte powercovers van AC/DC, The Scorpions of Aerosmith met volle “we rule the world”-uitstraling.

MAAAARRRRR...

We hebben de achtste studioplaat van dit vijftal inmiddels al een keer of zes doorlopen en het is niet eenvoudig om anti-argumenten te blijven verzinnen. Die fikkende ghettoblaster zal nooit onze meest favoriete hoes worden. Tekstslogans als “There’s no surrender in this army of one”, maken ons ook niet echt wild. En die matig verzwaarde, maar verder letterlijk overgenomen cover van Frankie Goes To Hollywoods Relax is inderdaad een beetje een uitschuiver.

Maar dat is het dan ook. Verder vinden we op ‘Boombox’ elf stevig knallende gitaarnummers die de handen niet verbranden aan “te veel”. Met een stevige jumpriff, een wall of industrial sound en mechanisch pompende drums opent Sane dit album in full force. En een knallende The Vulture Club is voorzien van heerlijk hakkende Pantera-grunts. Maar verder houdt Fozzy het voornamelijk toch op zaken als harmonie en melodie. Vlotte songs, een uitgebalanceerde totaalsound en quasi permanente samenzang (en dus geen getier, geschreeuw of gebrul) geven dit album eerder de uitstraling van powerrock met een beetje glam-singalong-allures dan van stoere metal. Als een soort van Bon Jovi zonder Bon Jovi (maar weliswaar met enkele noodzakelijke digistrijkers en “aaah-aaah” / “oooh-oooh” backings). Dat betekent ook dat het energieniveau niet altijd tegen het rood aan moet pieken, maar dat je ook al eens een drumloze slow ballad als Army Of One met akoestische gitaar op je bordje krijgt.

Wat honderd procent ok is. Het past gewoon in dit plaatje dat nooit echt over the top gaat. Met enige trots zouden we zelfs Ugly On The Inside durven aanraden als forse rockmonsterhit met de nodige emotionele saus. Dus ja, we geloven in Fozzy. En dat is verdomd knap. Want daarmee heeft de band moeiteloos onze vooroordelen van tafel geveegd. Verwacht nu alleen niet dat we plots worstelwedstrijden gaan recenseren.