Foxygen - Hang

Jagjaguwar

Er zijn maar weinig bands die we met evenveel interesse volgen als Foxygen. Eerst was er het zoetgevooisde debuut, dan een dubbele, experimentele ruimtevaart en dan de anticlimax van een aangekondigde dood (met tussendoor allerlei andere, interne besognes).

Hang

Maar zie, de feniks herrijst uit zijn as en bewijst zich sterker dan ooit. ‘Hang’ stuitert een nieuwe richting uit, maar zet volop in op de grootste talenten van songschrijvers Sam France en Jonathan Rado: opzwepende deuntjes met roestvrij stalen melodieën. Wat daar dan zo nieuw aan is? Dat de heren zich voor alle nummers laten bijstaan door een veertigkoppig orkest, waar ze in een anachronistische Elvis-goes-Vegas-stijl overheen croonen.

Vooruitgeschoven single Follow The Leader liet ons enkele maanden geleden likkebaardend op onze honger, met  zijn gladde strijkers en bonkige blazers. Nu blijkt dat de rest van de plaat geenszins moet onderdoen. Avalon opent als iets van Van Dyke Parks of Randy Newman en wordt opgesmukt door een zeemzoet lollipopkoortje. Het lied zit tjokvol ideeën, die even worden aangehaald om dan weer plaats te maken voor iets nieuws. Je zou kunnen argumenteren dat al die ideeën een eigen song waard zijn, maar Foxygen is het muzikale equivalent van een onbehandelde aandachtstekortstoornis, en dat vinden we lekker zo.

Mrs. Adams zet fel in, neemt gas terug en trekt zich weer op gang om het verhaal te vertellen van de suïcidale dame uit de titel. De blazers accentueren de uithalen van France treffend, en aan het eind gooit het orkest er een wall of sound van jewelste tegenaan. Het steekt af tegen het sfeervolle begin van America, dat begint als faux kerstlied en aanzwelt tot een patriottistische ode. Dan gaat het weer een andere kant uit met een intermezzo dat naar Profokiev ruikt om af te sluiten met een groots Hollywoodeinde. Parodie of bittere ernst? We hebben er het raden naar – een teken van de tijd en van heel dit album.

On Lankershim breekt de symfonische rangen, speelt leentjebuur bij de gladde countryrock van de jaren zeventig en komt daar op magistrale wijze mee weg. Het neurotisch huppelende Upon A Hill houdt het lekker kort om zenuwlijders te besparen en om baan te ruimen voor Trauma. “Everyone has their own trauma / Just like me”, croont France in deze indrukwekkende sleper.

Afsluiten in mineur is echter niets voor zelfverklaarde optimist France. Daarom krijgt Rise Up de eer om de luisteraar in vrede heen te laten gaan. “It’s time to wake up early / Start taking care of your health / And start doing all the hard things / And believe in yourself”. We zullen het ter harte nemen, en we hopen dat de heren van Foxygen dat ook doen. We verwachten immers nog meer van dit.

Ga trouwens ZEKER kijken op 24 februari in de Botanique; met onze kwaliteitsgarantie.

11 februari 2017
Andreas Hooftman