Foo Fighters - Wasting Light

Sony

Maar blijkbaar is meneer Grohl niet verlegen om een leugentje. De songs op 'Wasting Light' zullen niet zijn laatste zijn, wat hij ook meteen duidelijk maakt in het afsluitende nummer Walk met de woorden “I never wanna die!” Ook dat ongepolijste kan met een korreltje zout genomen worden. Metalschijf White Limo en opener Bridge Burning kunnen dat leugentje nog hoog houden, maar de rest van het album klinkt toch behoorlijk clean. Hitgevoeligheid en melodie blijven toch in het achterhoofd van Grohl zitten. These Days en A Matter Of Time zijn daar voorbeelden van.

Uitgekiende stramienen, aantrekkelijke ritmes en makkelijke melodieën worden afgewisseld met simpele tekstflarden en toegankelijke refreinen. Het album is één grote uitbarsting van energie, snoeiharde riffs, vervaarlijke rollende drums en geschreeuw. Gegarandeerd dat de nieuwe nummers een festivalweide gaan doen ontploffen, maar voor in de woonkamer of auto is het net iets te veel van hetzelfde. Tenzij je fan bent van een dikke portie flitsboetes en luchtgitaar spelen.

Het grote probleem van dit album zit bij de originaliteit. Het geheel komt als een déjà vu over en ondanks enkele spitsvondigheden zorgt 'Wasting Lights' noch tekstueel noch muzikaal echt voor een grote verrassing. Of het moet van I Should Have Known komen, een lied dat balanceert tussen powerballad en blues. Een schuchtere poging tot stijlbreuk, zonder echt potten te breken.

'Wasting Light' is een stevig album, waarbij het gitaargeweld en de testosteron niet gespaard wordt. Live zal dit fantastisch klinken en menig festivalweide in de fik steken. Vernieuwend is het album echter zeker niet; daarvoor worden te veel vaste waarden herkauwd. Pogingen om origineel over te komen zijn net niet expliciet genoeg of worden te vroeg ingeruild voor de gebruikelijke patronen. Nu, de fans zal het allemaal niet zo veel kunnen schelen, want ook al klinken de nummers even gepolijst als op de vorige schijven, de meeste blijven lekker klinken.