Fonderia - Dinamo

Eigen beheer

Bij Italiaanse progrock stellen we ons snel een seventiesklankbeeld voor van warme, organische vintage rock. Het kwartet Fonderia doet het toch net iets anders op alweer de vierde plaat ‘Dinamo’. Hedendaagse elektronica-invloeden doen de sound overhellen naar een markant en futuristisch eclecticisme, zodat men aanleunt bij King Crimson in plaats van bij klassieke RPI-bands.

Sinds 1994 verkent de groep allerlei stijlen en invloeden, van ambient en jazzrock tot wereldmuziek, funk (aantoonbaar in de bas van Paolo Pecorelli) en elektronica. Bovendien staan analoge toetsen zoals Rhodes, Minimoog en Hammond op het voorplan, zodat Fonderia een mix brengt die niet meteen te vergelijken is met andere progressieve bands uit het Apennijnenland.

Deze tien instrumentale composities zijn gebaseerd op repetitieve patronen. Ritme en harmonie zijn belangrijker dan een melodische ontwikkeling. De muziek werkt als een zich herhalend mechanisme, zoals een dynamo. De platenhoes laat niets aan de verbeelding over. Ze zou evengoed een elektronische dansplaat kunnen verhullen. Maar zodra in het derde nummer Alcor de mellotron en een akoestische gitaar opduiken, is er geen twijfel mogelijk.

Toch zet de groep zich af tegen langere, doorwerkte stukken. De songs klinken catchy (uitschieters zijn Cookie Shop en Uncle Planck) en zijn het resultaat van een democratisch proces waarin de instrumenten een zo gelijk mogelijk aandeel hebben. In die zin kun je ‘Dinamo’ vergelijken met de rode, blauwe en gele plaat van King Crimson in de jaren tachtig.

De gitaren van Emanuele Bultrini verraden de invloeden van Robert Fripp en Adrian Belew. Luister maar eens naar Beat Dome en je hoort meteen waar de groep een deel van de mosterd vandaan haalt: denk aan KC-klassiekers als Fracture en FraKctured, Sleepless of The Talking Drum. Een stuk als Mwanasayansi had zo op ‘Discipline’ kunnen staan.

Was het niet Crimson-drummer Bill Bruford die zei dat je op een KC-plaat de toekomst hoort? Door zich zowel op de toekomst als op het verleden te richten probeert ook Fonderia een muzikale synthese te schrijven die de luisteraar als tijdloos ervaart. Dat is ze gelukt!