Flying Horseman - City Same City

Unday Records

Des zondags, bij het ruimen van het weekendpuin wordt er wel muzikaal nogal van de hak op de tak gesprongen, ten huize L.  We beschikken sowieso al over de aandachtsspanne van een dobermanpup met ADHD, en in dat duistere scharniermoment tussen weekend en week is àlles goed om de zinnen te verzetten. ‘City Same City’, de nieuwe van Flying Horseman schoof de eerste keer onze cd-lader in na études van Chopin, een paar tracks van Chet Baker en een flard The KKK Took My Baby Away. Intussen werd er gedweild, afgewassen en naar het veldrijden gekeken. Maar met de eerste noten van City verdwijnt die vrijblijvendheid als sneeuw voor de zon. Dit is muziek die z’n plaats opeist, die niet minder dan onze volledige aandacht verlangt. Meer dan een uur lang blijven we in de fauteuil gedrukt door de schokgolf die ‘City Same City’ is.

‘City Same City’ is een conceptplaat. Een ‘dubbelelpee’, zelfs, zoals dat hoort bij een ouderwets idee als ‘een conceptplaat’. De beide platen vullen elkaar aan als dag en nacht, de dag- en de nachtzijde van een stad.

De nummers hier zijn veeleer auditieve verhalen, luisterspelen zelfs, dan klassieke songs. City, de eerste song op de eerste plaat is meteen een intentieverklaring. De stad ontwaakt en Bert Dockx maakt zich zorgen. “My eyes won’t recover from the maddening sight of a city in cold, cold hands’ vloekt hij. Anvers s’éveille, maar het is een reveil dat Dockx met lede ogen aanziet. In We Care horen we in de verte een trein wegdenderen. Wie of wat er gedeporteerd wordt, blijft een raadsel, maar het baart niettemin onrust. “Protection and Safety are lying bitches”. In de gitaarakkoorden klinkt heel voorzichtig Mystery Train van Elvis Presley door. Prachtig. De hecht en fantastisch musicerende band en de sirenezang van de zusjes Mahieu vormen de perfecte ondersteuning voor Dockx’ storytelling.

Deel twee van het verhaal, Same City klinkt mistroostiger en dreigender dan deel één, en nog meer dan de eerste plaat als een soundtrack. Het doet qua sfeer af en toe - in nummers als We Are Free - sterk denken aan Brussels By Night. In Hardcore raast er Dockx weer vanalles door het het hoofd op het ritme van z’n stad.

One Note Song kan ondanks z’n bescheiden titel bogen op de gelaagdheid van een Scott Walker compositie en we zouden zwéren dat we in zowel het vertrekkende schip horen als de sirenes die het even verder wellicht op de klippen zullen laten lopen. Bon, misschien gaan we het te ver zoeken, maar Flying Horseman zetten je verbeelding wel aan het werk. ‘City Same City’ is een soundtrack waar je zelf je film mag bij verzinnen. En dat is voor een stuk de verdienste van producer Koen Gisen die op ‘City Same City’ een glansrol speelt.

Gisen schittert door bijna-afwezigheid en slaagt er in zelfs de stiltes op de plaat een eigen klank te geven, als een zachte, nog net voelbare bries die door een verlaten pakhuis of studio waait. Beluister de plaat met een koptelefoon en u begrijpt wat wij bedoelen. Die trouvailles maken de plaat nòg beklijvender en versterken het luisterspel-gevoel waar we het daarnet over hadden.

‘City Same City’ is geen licht verteerbare hap en toch word je ogenblikkelijk en onweerstaanbaar meegezogen in het universum en de etshetiek van Dockx en de zijnen. Het klinkt allemaal bijzonder filmisch, als een ‘verklankt’ scenario, door Koen Gisen van trefzekere bruitage en achtergrondgeluiden voorzien. Een film om niet te missen.