Fly Pan Am - C'est ça

Constellation Records

Fly Pan Am is terug na een pauze van vijftien jaar en klinkt extremer dan ooit.

De Canadese experimentele shoegaze- en postrockband Fly Pan Am wachtte tot de grunge bijna over was en lanceerde dan tussen 1999 en 2004 vier platen. De band werkte met en voor Godspeed You ! Black Emperor waarmee het ook leden deelde en bouwde een stevige reputatie op. Maar in 2006 werd de pauzeknop voor onbepaalde duur ingedrukt. Jonathan Parant trok naar Feu Thérèse; gitarist Tellier-Craig stichtte de experimentele popband Pas Chic Chic met de in 2002 tot Fly Pan Am toegetreden gitarist-percussionist Eric Gingras op bas; Felix Morel ging drummen bij Panopticon Eyelids en bij Les Enfants Sauvages. Gingras bracht ook nog twee platen uit onder het pseudoniem Enfant Magique.

Toen de band voor één keer terug bijeenkwam voor een live show in 2018, sprong de vonk weer over en dit jaar kwam dan eindelijk het vijfde album uit met alle vier de oorspronkelijke leden terug in de line-up. Fans zullen in ‘C'est ça’ meteen de signatuur van de band herkennen, maar voor wie het een eerste kennismaking is, is het schrikken. Soms lijkt het erop dat de folteringen in Abu Ghraib op muziek werden gezet.  

De krautrock uit voorganger ‘N’écoutez Pas’ is nog altijd aanwezig, net als de afwisseling van stiltes. Ruis en noise, de krijsende, schurende elektronica en quasi onverstaanbare zang vormen nog steeds de basis, maar de band zoekt op de nieuweling de extremen op van de sound. Dit lijkt dan ook bij momenten de soundtrack van een nachtmerrie of van een extreme snuffmovie met elementen uit deathmetal en hardcore.

Songtitels als Bleeding Decay en Alienage Syntropy spreken boekdelen, maar anderzijds zijn er ook verbloemende titels bij als Avant-gardez Vous of Each Ether. Deze laatste begint ook vrij toegankelijk als iets dat van Ride zou kunnen zijn, maar na twee minuten lijken we in de gang van een Roemeens psychiatrisch ziekenhuis terecht te komen. En zelfs het instrumentale One Hit Wonder dat voor het grootste deel bestaat uit hallucinerende, spiraalsgewijs gestapelde gitaren bestaat, ontaardt in een nachtmerrie waarin een analoge synth aan de kook wordt gebracht.

Dat alles maakt van ‘C’est ça’ een haast ondoordringbaar album dat op de beste momenten klinkt als The Art of Noise meets Can (zoals in Discreet Channeling) of als Deafheaven meets NEU! (Distance Dealer) maar of ze met deze plaat nieuwe zieltjes gaan winnen, is toch maar twijfelachtig. De fans zullen blij zijn dat de band een nieuwe adem vond, maar hij had wat ons betreft toch wat frisser mogen ruiken.