Florist - Florist

Rough Trade

Op de vierde plaat benadert de band uit New York de perfecte imperfectie van Big Thief.

Eigenlijk is het niet helemaal fair om Florist te vergelijken met de band van stadsgenoten Big Thief, maar ook niet ongewoon. Beiden hebben een frontvrouw die ook solowerk maakt, ze komen – zoals reeds aangegeven – uit dezelfde stad (al komt Emily Spraque eigenlijk uit de Caskills), ze maken beiden folk en startten allebei rond 2013. Maar terwijl Big Thief met ‘Masterpiece’ meteen een hoge vlucht nam, ging het voor Florist net iets langzamer en met deze naamloze plaat lopen ze dan wel slechts één album achter op Big Thief, de eerlijkgheid gebiedt te zeggen dat voorganger ‘Emily Alone’ een soloplaat was en niet meteen in de lijn lag van ‘The Birds Outside Sang’ (2016) en ‘If Blue Could Be Happiness’ (2017).

Deze plaat zou nochtans wel eens de grote inhaalbeweging kunnen zijn. Voor het eerst in hun bestaan trokken Emily Sprague (gitaar, synth, zang), Jonnie Baker (gitaar, synth, sampling, bas, sax, achtgergrondzang), Rick Spataro (bas, piano, synth, achtegrondzang) en Felix Walworth (percussie, synth, gitaar, achtergrondzang) samen voor langere tijd naar een huurhuis ergens in de vallei van de Hudson. Daar woonden en werkten ze samen met deze plaat als resultaat.

Vier singles gingen aan de plaat vooraf en dan wisten we al dat dit een pareltje zou worden. Hoewel, een ongeslepen diamant is de meer toepasselijke term. Afgezien van de singles misschien moet je deze plaat in zijn geheel savoureren, net zoals (jawel) ‘Dragon New Warm Mountain I Believe In You’ van… Big Thief. En daarbij laat je je best niet afleiden zodat alle fijne details je trommelvlies kunnen bereiken en de afwisseling van instrumentale tussenstukjes en de eigenlijke songs echt zin krijgen.

De plaat start vol schroom met de trillende, instrumentale opener June 9th Nighttime alsof ze in spanning liggen af te wachten tot de eerste vogels de nachtelijke stilte doorbreken. Dat gebeurt ook letterlijk in Red Bird Pt. 2 (Morning), één van de singles van de plaat waarin Sprague reflecteert over de gevolgen van het overlijden van haar moeder. Ze lijkt die gevolgen te aanvaarden en stelt tevreden vast dat haar vader niet bij de pakken blijft zitten. Wat een verschil met de gevoelens op de vorige plaat, toen ze nog volop in rouw was.

Wat Sprague tot een groot singer-songwriter maakt, is haar vermogen om dit soort autobiografische verhalen uit te tillen tot universeel herkenbare songteksten. Luister maar eens naar Dandelion waarin ze – net als de Israëlische Noa zoveel jaar geleden – zichzelf vergelijkt met een wilde bloem die ruimte nodig heeft om tot volle bloei te komen. Een gevoel dat velen zullen herkennen, van waar ze ook komen.

We rommelen allemaal maar aan tijdens ons korte verblijf hier op aarde. Dit gevoel van zoeken en soms vinden komt heel sterk naar voor door de teksten en de manier van aanpak. Sci-Fi Silence, de veertiende van de negentien tracks, is één van die momenten dat er gevonden wordt, ook al gaat het over een onvervuld verlangen.

We zeiden het al in de inleiding: dit is geen perfecte plaat zoals (waarschijnlijk) de nieuwe van Beyoncé, die op dezelfde dag verscheen, maar ons geeft dat net troost. Wij hoeven geen superhelden, zelfs geen vrouwelijke. Doe maar gewoon.