Flock Of Dimes - Head Of Roses

Sub Pop Records

Jenn Wasner is vooral bekend als gitariste en zangeres van het Amerikaanse Wye Oak, dat verder bestaat uit drummer en keyboardspeler Andy Stack. Het duo bezit de gave grootser te klinken dan je van zo’n kleine groep zou verwachten en specialiseert zich in atmosferische indierock. Flock Of Dimes is de uitlaatklep van Wasner om uit het strakke muzikale keurslijf van de band te breken.

Dat laatste is ietwat vreemd, omdat Flock Of Dimes namelijk krak hetzelfde klinkt als de collaboratie met Stack. De speciale stem van Wasner blijft uit de duizenden herkenbaar (mooi, maar niet echt veelzijdig) en de keyboards, in reverb gedrenkte gitaren en Neil Young-achtige gitaarsolo’s blijven van de partij. Keyboards staan wel centraler bij het solowerk, maar het verschil blijft verwaarloosbaar, zeker sinds de laatste Wye Oak-plaat.

Misschien is het dat het creatieve samenwerken met Stack na al die jaren op de zenuwen begon te werken? Maar ach, waarom een artiest onder een andere naam muziek uitbrengt, zal ons worst wezen, als het resultaat maar mooi klinkt. ‘Head Of Roses’ begint veelbelovend. 2 Heads is een typisch Wasner-nummer, met gelaagde harmonieën en bombastische keyboards, maar ook met een paar effecten op de zang. Een eerste bescheiden poging om het geluid te verruimen, die alvast niet slecht klinkt.

Tweede nummer Price Of Blue schakelt meteen een niveau hoger en bezit de punch waar Stack meestal voor zorgt bij de band. Drums en scheurende gitaar stuwen het nummer voort en verankeren de zweverigheid waar Wasner zich soms iets te veel aan overgeeft. Ook de gitaarsolo kunnen wij zeker pruimen. Meer van dit alsjeblieft! Daarna is het de beurt aan vooruitgeschoven single Two, dat ook goed binnenkomt. So far so good.

Maar daarna zakt het niveau in. We horen vooral stijl boven inhoud, hetzelfde kwaaltje dat ook bij Wye Oak geregeld de kop opsteekt. Vooral de lagen en lagen opnames, die de zangmelodieën kenmerken, beginnen na verloop van tijd tegen te steken. We zouden Wasner graag wat meer horen focussen op de liedjes zelf – melodieën, hooks en refreinen – alvorens alles dicht te plamuren met batterijen effecten en soundscapes.

De live versies van de nummers tonen wel aan hoe het moet. Een nummer als Lightning, dat wij op plaat overslaan, komt veel beter binnen. Zonde. Naar het einde toe weet 'Head Of Roses' onze aandacht weer ietwat vast te grijpen. Awake For The Sunrise klinkt relatief ingetogen en de afsluiter en titelnummer is een intieme pianoballade, die weliswaar iets te lang doorgaat. Toch voelen deze twee nummers aan als een verademing na de volgeplamuurde voorgangers. Lichtjes teleurstellende plaat, na het goede begin. Minder is soms meer.