Floating Points - Reflections - Mojave Desert

Pluto

De Mojavewoestijn in het zuidwesten van de VS spreekt tot ieders verbazing. U2 hing zijn vijfde (en beste) album al op aan de daar veel voorkomende "Joshua Trees" en ook Concrete Blonde vernoemde er een album naar. Nu heeft ook Floating Points zich door de plaats laten inspireren.

Meer nog: Sam Sheperd van Floating Points gebruikte de woestijn als zijn studio. De man die vanuit de dubstepscene evolueerde naar electronicajazz, bracht na twee ep’s en tal van singles in 2015 een spacy en jazzy album ‘Elaenia’ uit. ‘Reflections – Mojave Desert’ is zijn tweede en eigenlijk een soundtrack bij een kortfilm van Anna Diaz Ortuño waarbij deze de band filmde tijdens het creëren van de muziek.

Die band werd dit keer beperkt gehouden. Omringde Sheperd zich voor ‘Elaenia’ nog met een groot ensemble, dan hield hij het dit keer bij een meer klassieke rockbandopstelling met hemzelf als toetsenist, twee gitaristen, een drummer en een bassist, al maakte Sheperd ook gebruik van paraboolmicrofoon, zowel om veldopnames te maken als om de klank van een EMS Synthi te vangen.

Ook het aantal tracks bleef beperkt. Het hele album telt er amper vijf, maar doordat er eentje bij zit van meer dan zeven en een ander van zelfs meer dan twaalf minuten, is het schijfje toch goed voor ongeveer een half uur wegdromen bij jazzy, ambient en postrockklanken.

Het titelnummer is tegelijk de openingssong al is het woord “song” hier nogal misplaatst. Het is meer een zeer ingetogen intro waarin de wind en enkele zeer fragiele synthlijnen ons laten meedrijven tot in de ontwakende woestijn en tot aan de eerste echte song: Silurian Blue. Ook die komt pas langzaam tot leven, maar hij zwelt wel mooi aan tot na drie en een halve minuut een kraai overvliegt en de band terug ineen lijkt te duiken, bang om te prooi te vallen aan de vogel die zijn zwarte schaduw over de rotsen laat glijden. Eens de dreiging weg komt de climax alsnog.

Kites is niet meer dan een weerslag van een homo ludens die experimenteert met syntharpeggio’s om die later veel verfijnder weer op te diepen voor Kelso Dunes waarin hij het gezelschap krijgt van zijn band die het experiment mee omsmeden tot een volwaardige track met uitwaaierende gitaren, pulserende drums en strakke bastonen. Het is in deze twaalf minuten dat Floating Points echt aan het zweven gaat als heffen ze eigenhandig de zwaartekracht op om terug te landen in Lucerne Valley.

‘Reflections – Modave Desert’ is een trip; net lang genoeg om in de sfeer te geraken; kort genoeg om niet te gaan vervelen; ideaal voor wie deze zomer wil reizen in eigen hoofd.