Flesh & Fell - Icarus

Lynch Law Records

Midden jaren tachtig werd Flesh & Fell vergeleken met Fad Gadget, TC Matic en Gang Of Four. Het duo klopte aan de deur van het succes met de hulp van Jean-Marie Aerts en verwierf de volgende jaren een cultstatus.  Sinds 2011 zijn ze terug in een nieuwe gedaante. En dit is het tweede album sindsdien.

Icarus

Oorspronkelijk bestond Flesh & Fell uit muzikant Pierre Goudesone en femme-fatale zangeres Cathérine Vanhoucke. Live werd de band later aangevuld met gitarist Eddie Maust en drummer Michel de Greef en speelden ze in het voorprogramma van Luc Van Acker en Sisters Of Mercy. Singles als Hunger en een donkere coverversie van Hot Chocolate’s Emma deden de band verder leven en na een naamloze plaat in 2013 is er nu ‘Icarus’.

Goudesone is nog altijd de drijvende kracht achter de band. Hij vond in Laurence Castelain een nieuwe zangeres en, hoewel zij lichter klinkt dan Vanhoucke destijds, weet het duo de donkere kracht van dertig jaar geleden te doen opborrelen en tegelijk een breder palet aan sferen te creëren. Nieuwe single Salome bijvoorbeeld herbergt zelfs een akoestische gitaar en klinkt eerder verleidelijk dan als iets uit een donkere vleermuizenkelder.

Maar de single is niet echt representatief voor de rest van de plaat (al kan je Hide & Seek in hetzelfde vakje stoppen). Opener Poker Joker toont veel meer het gelaat van het duo anno 2017. Stomende, energieke synths en scherpe gitaren doen je alle hoeken van de kamer zien en de tekst herbergt een leuke vondst: “I can be a real good loser / With a winning ace hidden in my sleeve / I’ll be a real good loser with a gun sitting on my knee.”

Bling Bling, met de Kim Wilde-intro, verdient een plaatsje op een nieuwe compilatie ‘Dance The Alternative’, mocht die er ooit komen en hetzelfde geldt voor het enorm aanstekelijke Dandy waarin Goudesone, net als in de opener trouwens, wat achtergrondzang verzorgt.

Het enige waar wij ons wat over moesten zetten, is het duidelijk Franse accent van Castelain. Het is dan ook geen wonder dat Flesh & Fell eigenlijk op zijn best is, als ze in de taal van Molière mag zingen. In Braincandy laat ze horen hoe zinnenprikkelend ze een song kan laten klinken. De combinatie van gratie met de donkere, fatalistische tekst maakt van deze song een gevaarlijke cobra.

Ook L’ennui  behoort tot onze favorieten onder de tien songs, ook al krijgen we hier een totaal ander gezicht van de band te zien. De sfeer is er één van vergane glorie, de synths klinken eerder onderkoeld en er is zelfs ruimte voor een klassieke piano.

We mogen wel stellen dat Flesh & Fell stilaan het new wave-pad verlaat, in ruil krijgen de fans een bredere, meer hedendaagse sound.

25 november 2017
Marc Alenus